اسم پسر عربی

ضياء‌الدين :    (عربي) 1- روشنايي دين؛ 2- (در اعلام) نام چندين شخص از مشاهير تاريخي. اسم ضیاء‌الدین در فرهنگ عمید ضیا نور؛ روشنایی. اسم ضیاء‌الدین در فرهنگ فارسی ضیا ( اسم ) نور روشنایی . ضیا پاش ( صفت ) روشنایی بخش ضیا گستر . ضیا گستر ( صفت ) ...

ضياء‌الحق :    (عربي) روشنائي و نورِ حق. اسم ضیاء‌الحق در فرهنگ عمید ضیا نور؛ روشنایی. اسم ضیاء‌الحق در فرهنگ فارسی ضیا ( اسم ) نور روشنایی . ضیا پاش ( صفت ) روشنایی بخش ضیا گستر . ضیا گستر ( صفت ) روشنایی بخش ضیا پاش . ضیا گوگ الپ از نویسندگان ...

ضیا :    (عربي، ضياء) (در قديم) نور، روشني. اسم ضیا در فرهنگ عمید ضیا نور؛ روشنایی. اسم ضیا در فرهنگ فارسی ضیا ( اسم ) نور روشنایی . ضیا پاش ( صفت ) روشنایی بخش ضیا گستر . ضیا گستر ( صفت ) روشنایی بخش ضیا پاش . ضیا گوگ ...

ضَرغام :    (عربي، ضِرغام) 1- (در قديم) شير درنده؛ 2- (به مجاز) پهلوان دلاور. اسم ضرغام در لغت نامه دهخدا ضرغام . [ ض ِ ] (ع اِ) شیر بیشه . ضرغامة. (منتهی الارب ). شیر. (بحر الجواهر) (مهذب الاسماء) (دهار). شیردرنده . (منتخب اللغات ). اسد. ج ، ضراغم : ...

صدرالله :   (عربي) 1- (به مجاز) كسي كه برتري و مهتري او از سوي خداست؛ 2- (به تعبير عرفاني) داراي باطن و روح خدايي. اسم صدرالله در لغت نامه دهخدا صدر. [ص َ ] (ع اِ) بالای مجلس . طرف بالا : مرا با ...

صدرالدين :    (عربي) 1- پيشواي دين (اسلام)؛ 2- لقبي است كه به بعضي از علماي اسلام داده‌اند؛ 3- (اَعلام) 1) صدرالدین محمّد شیرازی: (ملاصدرا)،   صَدرا. 2- ؛  2) صدرالدین قونیوی: [قرن 7 هجری] صوفی مسلمان، ناپسری و شاگرد ابن ...

صدرا :    (عربي ـ فارسي) (صدر + ا (پسوند نسبت))، 1- منسوب به صدر، ( صدر؛ 2- (اَعلام) فيلسوف و متکلم ایرانی [حدود 979- 1050 قمری] معروف به صدرا، ملاصدرا و ملقب به صدرالدين و صدرالمتألهين. مؤلف اسفار در ...

صَبيح :    (عربي) 1- (در قديم) (به مجاز) زيبا و شاد؛ 2- خندان و خوشحال. اسم صبیح در لغت نامه دهخدا صبیح . [ ص َ ] (ع ص ) خوبرو و سفیدرنگ . ضد ملیح که سبزه رنگ و نمکین باشد. (غیاث اللغات ). خوبرو. (دهار). صاحب ...

صائب :    1- (در قدیم) راست و درست؛ 2- (اَعلام) صائب تبريزي: [قرن 11هجری] شاعر ايرانی که مدتی را در کابل و هند گذراند. او از بنیانگذاران سبک تازه ای در شعر فارسی، معرف به سبک هندی است. به ...

صانع :     (عربي) 1- سازنده، آفريننده؛ 2- (در قديم) صنعت‌گر؛ 3- آفريدگار، خداوند. اسم صانع در لغت نامه دهخدا صانع. [ ن ِ] (ع ص ) نعت فاعلی از صنع. دست کار. (ربنجنی ) (تفلیسی ) (دهار). پیشه ور. جلذی . (منتهی الارب ) : پس مقدران ...

صامت :    (عربي) 1- خاموش، بي صدا، ساكت؛ 2- (در حالت قيدي) در حال سكوت؛ 3- (در قديم) (به مجاز) طلا و نقره. اسم صامت در لغت نامه دهخدا صامت . [ م ِ ] (ع ص ، اِ)نعت فاعلی از صُمت ...

صالح :    (عربي) 1- شايسته و درستكار، نيك، خوب، درست؛ 2-(در قديم) داراي اعتقاد و عمل درست ديني؛ 3- (اَعلام) 1) پيامبر قوم ثمود به روايت قرآن، که چون آن قوم دعوت او را نپذیرفتند و شترش را کشتند، ...

صارم :    (عربي) (در قديم) 1- شمشير تيز؛ 2- قطع كننده، بُرنده. اسم صارم در لغت نامه دهخدا صارم . [ رِ ] (ع ص ، اِ) نعت فاعلی از صَرْم . قوله تعالی : ان اغدوا علی حرثکم ان کنتم صارمین (قرآن ...

صادق :    (عربي) 1- آن كه گفتارش مطابق با واقعيت است، راستگو، راست و درست و راستين؛ 2- (اَعلام) 1) لقب امام جعفر صادق(ع): [80-148 قمری] ششمین امام شیعیان، که اساس فقه شیعه به او منسوب است. 2) صادق ...

صاحب :    (عربي) 1- دارنده، مالك، دارا؛ 2- (منسوخ) سرور، آقا؛ 3- (در قديم) هم‌نشين و هم‌صحبت، يار؛ 4- (در قديم) فرمانروا و حاكم؛ 5- (در عرفان) يار و هم‌صحبت و خداوندگار و دارنده‌ي چيزي؛ 6- (اَعلام) 1) نام ...