اسم پسر الف

اِجلال : (عربي) 1- بزرگ داشتن، تجليل؛ 2- شوكت و جلال، بلندي مقام؛ 3- كبريا و عظمت پروردگار.

اتابك : (تركي) 1- پدربزرگ؛ 2- (در قديم) در دوره‌ي قاجار, لقبي كه به وزيران داده مي‌شد؛ 3- لقب هر يك از پادشاهان مستقل كه حكومت‌هاي محلي داشتند؛ كسي كه پرورش فرزندان پادشاه و بزرگان را بر عهده داشت؛ 4- ...

ابوطالب :(عربی) 1- پدرِ طالب؛ 2- (اَعلام) ابوطالب: عَبد مَناف ابن عبدالمطلب [قرن اول هجری] عمو، مرّبی و حامی پیامبر اسلام(ص) و پدر حضرت علی(ع).

ابوذر : (عربي) (= اباذر) (اَعلام) جُندُب ابن جُناده (= ابوذر غفاری): [قرن اول هجری] يكي از مشهورترين صحابه پیامبر اسلام(ص) كه مي‌گويند او پس از چهار كس ايمان آورده است و در زمان عثمان خلیفه به خاطر مخالفت با ...

ابوتراب : (عربی) 1- پدرِ خاک؛ 2- از کنیه‌هاي حضرت علی(ع)، امام اول شیعیان [قرن اول هجری].

ابوبكر :  (عربي) 1- پدر بَکر؛ 2- (اَعلام) 1) ابوبکر: (= عبدالله ابن ابی قحافه) [قرن اول هجری] نخستین خلیفه از خلفای راشدین [11-13 قمری] و از یاران نزدیک پیامبر اسلام(ص)، ملقب به صدّیق؛ 2) ابوبکر: سومین اتابک لر کوچک ...

ابوالقاسم : (عربي) 1- پدر قاسم؛ 2- (اَعلام) 1) ابوالقاسم: كنيه‌ي پیامبر اسلام(ص)،   محمّد 3- 1) ؛ 2) ابوالقاسم محمّد ابن حسن عسکری(ع): (= حضرت مهدی)، ح مهدی 2- 1) ؛ 3) ابوالقاسم احمد (= مُستَعلی)، خلیفه‌ي فاطمی مصر [487-495 ...

ابوالفضل :  (عربي) 1- پدر فضل؛ 2- (اَعلام) 1) ابوالفضل عباس(ع): (= عباس بن علي)، ) عباس. 4- 1) ؛  2) ابوالفضل جعفر: (= مقتدر) خلیفه‌ي عباسی [295-320 قمری]، که در زمان او قرمطیان مکه را غارت کردند، حاجیان را ...

ابوالفتح : (عربي) 1- پدرِ فتح؛ 2- (اَعلام) ابوالفتح خان زند: شاه ایران [1169-1194 قمری] از سلسله‌ي زند، پسرِ کریمخان زند.

ابوالحسن : (عربي) 1- پدر حسن؛ 2- (اَعلام) 1) ابوالحسن‌ علی ابن ابی‌طالب(ع): (= حضرت علی)،   علی 6- 1) ؛ 2) ابوالحسن علی ابن محمّد(ع): (= امام علی النقی)، ا نقی.3- ؛ 3) ابوالحسن علی ابن موسی(ع): (= امام رضا)، ...

اِبراهيم : (عبري) 1- پدر عالي؛ 2- (اَعلام) 1) سوره‌ي چهاردهم از قرآن كريم داراي پنجاه و دو آيه؛ 2) ابراهیم: از پيامبران بنی اسراییل، ملقب به خلیل الله، پدر اسحاق و اسماعیل، که گفته می شود معاصر همورابی بوده ...

اَباذر : (عربي) (= ابوذر)، ( ابوذر.

آيين(آئین) :   1-(پهلوي)كيش، روش، دين، شيوه‌ي مناسب و مطلوب؛ 2- (در قديم) جلال و شكوه، عادت و خوي.

آيدين : (تركي) 1- به معني روشنايي، روشن، آشكار، شفاف، نوراني، صاف، معلوم، واضح؛ 2- روشن‌فكر؛ 3- (اَعلام) 1) نام شهري در جنوب شرقي ازميرِ تركيه؛ 2) نام سلسله‌اي از امراي ولايت ليديا.

آیدن : (تركي) (= آیدین)، ( آیدین. 1- و 2-