اسم پسر ش

شمس :  (عربي) 1- خورشيد؛ 2- (اَعلام) 1) سوره‌ي نود و يكم از قرآن كريم داراي پانزده آيه؛ 2) شمس تبریزی: (شمس‌الدین محمّدابن علی) [حدود 582- حدود 645 قمری] صوفی و عارف ایرانی، که دیدارش در مولوی [642 هجری] تأثیر ...

شکیب :  تحمل، بردباري، صبر، شكيبيدن.

شكرالله :   (عربي) ستايش خدا.

شفيق :    (عربي) مهربان، دلسوز.

شفیع‌محمّد:    (عربي) از نام‌هاي مركب، ( شفیع و محمّد.

شُعَيب: (عبری) (اَعلام) پيامبري كه بر اساس قرآن پس از هود و صالح در شهر مَدیَن می زیسته و احتمالاً پدر زن حضرت موسي (ع) بوده است.

شروين:  (اَعلام) 1) نام قلعه‌ي شروان؛ 2) نام انوشيروان دادگر؛ 3) نام دو تن از پادشاهان سلسله‌ي طبرستان؛ 4) نام باستانی ناحیه‌ي سوادکوه در مازندران.

شروان :  1- (در فارسي) درخت سرو؛ 2- (اَعلام) [= شیروان] ناحیه و ولایت قدیم، کنار دریای خزر، جنوب شرقی کوههای قفقاز، که امروز بخشی از جمهوری آذربایجان است.

شَرف‌الدين:   (عربي) 1- موجب آبروي و اعتبار دين و آيين؛ 2- (اَعلام) 1) محمودشاه اینجو: [قرن 8 هجری] امیر فارسی و بنیانگذار سلسله‌ي اینجو، ملقب به شرف‌الدین، که به فرمان آرپاخان مغول کشته شد؛ 2) شرف‌الدین طوسی، مظفرابن محمّد: ...

شجاع‌الدين:    (عربي) 1- شجاع و دلير در راه دين؛ 2- (اَعلام) 1) شجاع‌الدین خورشید لر: نخستین اتابک [حدود 580-620 قمری] و بنیانگذار سلسله‌ي اتابکان لر کوچک موسوم به خورشیدیان یا عباسیان؛ 2) شجاع‌الدین محمود لر: اتابک لر کوچک [730-750 ...

شجاع :    (عربي) 1- آن كه از چيزي يا كسي نمي‌ترسد، پردل و جرئت، دلير؛ 2- (اَعلام) (در نجوم) [= آبمار] يكي از صورت‌هاي فلكيِ نيم كُره‌ي جنوبي آسمان، که ستاره‌ي درخشان فَرد در آن قرار دارد.

شُبَير:  (تصغير شبر)، 1- به معني شير كوچك؛ 2- (اَعلام) پيامبر اسلام(ص) امام حسين(ع) را در كودكي به اين نام (شُبَير) خوانده است.

شَبیب :  (عربی) 1- با ارزش و جوانمرد؛ 2- (اَعلام) 1) نام یکی از بزرگترین انقلابی‌ها که بر بنی امیه شورید؛ 2) نام شیخ‌المشایخ جبل عامل (الماستد).

شایگان :    ارزشمند، ممتاز، عالي، شايسته.   اسم شایگان در لغت نامه دهخدا شایگان . (ص مرکب ) مرکب از: شای (= شاه ) به اضافه ٔ گان پسوند نسبت و لیاقت . سزاوار و لایق و درخور. (برهان قاطع). شایسته و شایان . فرد ممتاز. فرد اعلی ...

شایان :    (اسم فاعل از شايستن)، 1- شايسته، سزاوار، در خور؛ 2- (به مجاز) بسيار، فراوان. اسم شایان در لغت نامه دهخدا شایان . (نف ) صفت فاعلی از شایستن یا شاییدن . بمعنی شاینده . لایق وسزاوار و درخور. (برهان قاطع). لایق و سزاوار. (فرهنگ جهانگیری ...