سِيف‌الدين :(عربي) ۱- شمشير دين؛ ۲- (اَعلام)۱) سیف‌الدین ابوبکر محمّد ابن ایوب: شاه ایوبی مصر و سوریه [۵۸۷-۶۱۵ قمری] برادر و جانشین صلاح‌الدین که با صلبیان جنگید؛ ۲) سیف‌الدین باخزری: [۵۸۶-۶۵۹ قمری] عارف و صوفی ایرانی، مقیم بخارا، مؤلف رساله‌هايی به عربی و فارسی از جمله اَسماءالحُسنی، وصیت‌السفر، رساله در عشق و برخی رباعیهای فارسی؛ ۳) سیف‌الدین سوری: پادشاهی از سلسله‌ي آل شَنسب (غوریان) [۵۴۳-۵۴۴ قمری] که به انتقام قطب‌الدین عمر به غزنین لشکر کشید و آنجا را غارت و ویران کرد. [۵۴۳ قمری] ولی سال بعد از بهرامشاه شکست خورد و اسیر و کشته شد؛ ۴) سیف‌الدین غازی: نام دو تن از امرای آل زنگی. سیف‌الدین غازی اول: اتابک موصل [۵۴۱-۵۴۴ قمری]، پسر و جانشین عمادالدین زنگی؛ سیف‌الدين غازی دوم: اتابک موصل [۵۶۵-۵۷۶ قمری] برادرزاده‌ي سیف‌الدين غازی اول؛ ۵) سیف‌الدين غوری: شاه سلسله‌ي آل شَنسَب (غوریان) [۵۵۶-۵۵۸ قمری] پسر و جانشین علاءالدین جهانسوز، که در جنگ با ترکان غز به دست یکی از کسان خود کشته شد؛ ۶) سیف‌الدین غوری: آخرین سلطان مصر [۹۰۶-۹۲۲ قمری] از ممالیک برجی ملقب به قانصوه. برای جنگ با عثمانی با شاه اسماعیل صفوی متحد شده ولی نقشه‌اش لو رفت، سپاه عثمانی قاهره را گرفت و او در جنگ کشته شد؛ ۷) سیف‌الدين محمّد: (سیف فرغانی) [قرن ۸ هجری] شاعر ایرانی که در آسیای صغیر اقامت گزید. شعرهایش بیشتر معترض، انتقادآمیز و دارای مضمونهای عرفانی است.
