معنی اسم خُلود

خُلود : (عربي) هميشه باقي ماندن، جاودانگي.

اسم خلود در لغت نامه دهخدا

خلود. [ خ ُ ] (ع اِمص ) بقاء. همیشگی. (منتهی الارب ).دوام. (یادداشت بخط مؤلف ) : ادخلوها بسلام ذلک یوم الخلود. (قرآن ۳۴/۵۰) : این جهان گذرنده دار خلود نیست. (تاریخ بیهقی ). خلود درنگ چیزی است اندر جایی همیشه. (جامع الحکمتین ناصرخسرو).
گوید همی قضا که من اندر جهان ملک
حکم بقای شاه خلود بقا کنم.
مسعودسعد.
این ظفرت بر خلود ملک ضمان است.
مسعودسعد.
خواهرانت یافته ملک خلود
تو گرفته ملکت کور و کبود.
مولوی.
ای که در نعمت و نازی به جهان غره مباش
که محالست درین مرحله امکان خلود.
سعدی.
خلود. [ خ ُ ] (ع مص ) همیشه ماندن. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). جاودان شدن. جاویدان ماندن. (یادداشت بخط مؤلف ). خلد. || مقیم گردیدن در جای. خلد. || موی هنوز سپید نشده کلانسال گردیدن. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). خلد. || جاودانه کردن. (یادداشت به خط مؤلف ). رجوع به «خلد» شود.

اسم خلود در فرهنگ فارسی

خلود
۱ – ( مصدر ) همیشه بودن جاوید بودن جاوید زیستن . ۲ – (اسم) همیشگی دوام .

اسم خلود در فرهنگ معین

خلود
(خُ) [ ع . ] (مص ل .) همیشه بودن، جاوید بودن .

اسم خلود در فرهنگ فارسی عمید

خلود
۱. همیشه بودن؛ همیشه ماندن؛ جاودان بودن؛ همیشه زیستن.
۲. دوام؛ پایداری؛ ماندگاری.