نِظام‌الدين : (عربي) ۱- نظم آورنده و نظام دهنده‌ي دين؛ ۲- موجب آراستگي دين؛ ۳- (اَعلام) ۱) نظام‌الدین اعرج (= حسن ابن محمّد): [قرن ۷و۸ هجری) دانشمند ایرانی، مؤلف شرح تذکره‌ي طوسی، شرح مجسطی و تفسیر قرآن؛ ۲) نظام‌الدین اولیا (= شیخ محمّد دهلوی): [۶۳۳-۷۲۵ قمری] عارف مسلمان هندی، معروف به شاه نظام اولیا، مؤلف راحت القلوب، در ذکر سخنان استادش فریدالدین شکر گنج؛ ۳) نظام‌الدین شامی (= عبدالواسع): [قرن ۹ هجری] مورخ ایرانی، از مردم تبریز، مؤلف تاریخ زمان امیر تیمور، معروف به ظفرنامه‌ي شامی و مترجم داستان بلوهر و بوذاسَف، به فارسی؛ ۴) نظام‌الدین محمّد یزدی (= نظام قاری): [قرن ۹ هجری]، شاعر ایرانی، سراینده‌ي دیوان البسه به فارسی.
