پسر عربی

مَجيد :    (عربي) 1- داراي قدر و مرتبه‌ي عالي، گرامي؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند.

مَجدالدين :  (عربي) 1- سبب عزت و بزرگي دين؛ 2- مايه‌ي شوكت و بزرگي دين.

مجتبي:    (عربي) 1- (در قديم) برگزيده شده، انتخاب شده؛ 2-(اَعلام) لقب حسن ابن علي امام دوم شيعيان (امام حسن مجتبي)(ع)،    حسن. 3- 1)

مجاهد :    (عربي) 1- ويژگي آن كه به خاطر وصول به هدف‌هاي غير شخصي مانند اشاعه‌ي دين و آزادي به جنگ و مبارزه مي‌پردازد؛ 2- (در قديم) كوشش و جد و جهد كننده.

متين:    (عربي) 1- داراي پختگي، خردمندي و وقار، داراي متانت؛ 2- استوار، محكم؛ 3- از نام‌ها و صفات خداوند.

مبين:    (عربي) 1- روشنگر، آشكار كننده؛ 2- (درقديم) آشكار، هويدا، روشن؛ 3- (در قديم) نوراني، روشن.

مُبشر:    (عربي) آن كه خبر خوش و مژده مي‌دهد، نويد دهنده.

مبارك :    (عربي) داراي آثار يا تأثيرات خوب، داراي بركت و خير و خوشي، خوش يمن، خجسته، فرخنده.

مُجيب:    (عربي) 1- (در قديم) جواب دهنده؛ 2- پاسخگو، اجابت كننده، روا كننده حاجت؛ 3- از نام‌ها و صفات خداوند.

نوري:    (عربي ـ فارسي) (نور + ي (پسوند نسبت))، 1- منسوب به نور، مربوط به نور؛ 2- روشن و درخشان؛ 3- (در گياهي) نوعي زردآلوي درشت و كشيده به رنگ زرد؛ 4-(در قديم) نوعي طوطي.

نورالله:    (عربي) نور الهي، نور خدا.

نورالدين :    (عربي)، 1- نورِ دين؛ 2- (اَعلام) 1) نورالدین (= محمّدابن حسن) رییس اسماعیلیان الموت [561-607 قمری] که قاتلان پدر را کشت و کار او را دنبال کرد. به دست مخالفانش مسموم شد؛ 2) نورالدین ارسلانشاه: نام دو ...

نوح:    (عربي) 1- (در عبری) به معنی راحت است؛ 2- (اَعلام) 1) سوره‌ي هفتاد و يكم از قرآن كريم داراي بيست و نه آيه؛ 2) از پيامبران مذکور در عهد عتیق و قرآن، که بنا بر روایات چون مردم ...

نَوّاب:    (عربي) 1- (در قديم) در دوره‌ي صفوي و قاجار عنواني كه به شاهزادگان و گاه به شاهان داده مي‌شد؛ 2- (اَعلام) نواب صفوی (= سید مجتبی): [1334 شمسی] روحانی و فعال سیاسی مسلمان ایرانی، رهبر جمعیت فدائیان اسلام. ...

نَقيب:    (عربي) 1- مهتر قوم، سالار، سرپرست گروه؛ 2- در دوره‌ي صفوي تا قاجار آن كه بر نقالان، معركه‌گيران، مداحان و مانند آنها رياست داشته است؛ 3- در دوره‌ي صفوي معاون يا نايب كلانتر؛ 4- (در قديم) سرپرست و ...