پسر اصیل ایرانی

فرزام:    (در قديم) لايق، در خور، شايسته، سزاوار.

فرزاد :    (در قديم) با فر و شكوه زاده شده، زاده‌ي با فر و شكوه و عظمت.

فَردين:    فروردين، فرودين.   فروردين.

فَرداد:    زاده‌ي با شأن و شكوه و شوكت، مولود با شكوه.

فرّخزاد:    1- (در قديم) آن كه با طالع خوب به دنيا آمده؛ 2- (به مجاز) نيك بخت؛ 3- (اَعلام) 1) نامي مستعار كه «گشتاسپ» شاه ايران براي معرفي خود به كتايون و قيصر روم بر خود نهاد؛ 2) نام ...

فَرجام:    سرانجام، عاقبت، پايان.

فَرجاد :  (دساتیر) فاضل و دانشمند. (از برساخته‌هاي فرقه‌ي آذركيوان ـ حاشيه‌ي برهان چ. معين)

فَرتاش :    (دساتیر) وجود كه در برابر عدم است. (از بر ساخته‌ي فرقه آذركيوان ـ برهان. چ معين.)

فَربود:    راست، درست.

فَربد:    (فر = شكوه و جلال + بد/-bad/،/-bod/ (پسوند محافظ يا مسئول))، 1- نگهبان يا محافظِ شكوه و جلال؛ 2- (به مجاز) داراي شكوه و جلال.

فَراز:  1- جاي بلند، بلندترين بخش از جايي، بلندي، باز؛ 2- (در قديم) (به مجاز) خوبي و خوشيِ حال و وضع؛ 3-داراي وضع رو به بالا؛ 4- (به مجاز) خوب، خوش.

كيوان:    1- زحل، ز زحل؛ 2- (در قديم) (به مجاز) آسمان.

كِيسان :    (كي+ سان (پسوند شباهت))، 1- همانند كي، مثل كي؛ 2- (به مجاز) از بزرگان، پادشاهان و سروران.

كياوش :    (كيا + وش (پسوند شباهت))، ويژگي آن كه مثل پادشاهان، سروران و بزرگان است.

كيانوش:   1- بزرگ جاويدان. [از واژه‌ي اوستايي «كوئي» = بزرگ، گرامي+ اَنوش = بي‌مرگ]؛ 2- (اَعلام) نام برادر فريدون.