خانواده هایی که می خواهند «ای کیو سان» داشته باشند

فرستادن به آمادگی با فلان سبک و سیاق، عضویت در پیش دبستانی با فلان سطح، فرستادن به دبستان با فلان آوازه و بالأخره شروع شرکت دادن های او در صد جور امتحان ورودی و المپیاد و غیره، آن هم فقط جهت تبدیل کردن او به یک انسان تیزهوش و نابغه؟ آیا سوار شدن ما بر این موج، فرزندانمان را به ساحل خوشبختی خواهد رساند؟

اجازه بدهید قبل از اینکه وارد بحث بشویم، راجع به اینکه به طور طبیعی چند درصد از فرزندان ما واقعاً تیزهوش و نابغه هستند صحبت کوتاهی بکنیم. اگر یادتان باشد در یادداشت های قبل گفتیم که شاخصه های ما روی یک زنگوله وارونه قرار گرفته اند که هر صفتی روی آن از کم تا زیاد درجه بندی شده است است.
بر طبق این زنگوله، حدود ۶۰ تا ۷۰ درصد آدم ها از لحاظ هوشی در سطح میانگین و بالاتر از میانگین قرار دارند. حدود ده درصد جزء باهوش ها قرار می گیرند و تقریباً ۳ ? ۴ درصد هم جزء تیزهوشان و نوابغ. این یک قانون کلی در مورد هوش است و ما باید بپذیریم که نمی توانیم خیلی جایگاهمان را در این منحنی عوض کردن بدهیم. البته نه اینکه کاملاً هیچ کاره باشیم ولی جهت مثال اینکه فکر کنیم با غنی کردن محیط می توانیم هوشبهر فرزندمان را از ۱۱۰ به ۱۴۰ عوض کردن بدهیم از اساس نشدنی هست.

عبارات مهم : فرزندان – مدرسه

*چرا تیزهوش طلب شده است ایم؟

تعداد فرزند هایی که در مدارس تیزهوشان درس می خوانند با قاعده کلی و جهانی زنگوله هوش که راجع به آن صحبت کردیم، جور در نمی آید. بخش عمده این مسئله به میل به و اصرار ما والدین جهت تحصیل فرزندانمان در چنین مدارسی بر می گردد. به نظر شما این میل به از کجا آمده است؟ من به چند مورد از این عوامل اشاره می کنم. اگر شما هم علتی را سراغ داشتید به مطلب اضافه کنید:

داشته باشند، ای کیو سان&#۱۸۷، خانواده هایی که می خواهند &#۱۷۱

– یک موج اجتماعی

اجازه بدهید کمی صریح تر با هم صحبت کنیم. آیا اصطلاح موج اجتماعی را شنیده اید؟ فرستادن فرزند هایمان به مدارس تیزهوشان زیاد به یک موج اجتماعی شبیه است که بعضی از ما بدون تحقیق کافی راجع به آن و آشنایی کافی از فرزندمان سوارش شده است ایم به این امید که تلاش های مذبوحانه مان در آینده ای نه چندان دور به ثمر بنشیند.

– تصور آینده بهتر

شک ندارم که یکی از بزرگترین آرزوهای شما پدر یا مادر عزیز، رسیدن فرزندانتان به بلندترین قله های موفقیت در آینده هست. بسیاری از والدینی که اصرار به تحصیل فرزندشان در مدارس تیزهوشان دارند هم آرزویی مثل شما دارند.

– در جستجوی رضایتمندی

بعضی از پدر و مادرها در دوران کودکی ارزش از امکانات متناسب با استعدادهای تحصیلی ارزش برخوردار نبودند و حالا فقط در این صورت احساس رضایتمندی می کنند که عالی ترین امکانات ممکن را که به نظرشان مدرسه تیزهوشان در صدر آنها است- جهت فرزندشان فراهم کنند.

فرستادن به آمادگی با فلان سبک و سیاق، عضویت در پیش دبستانی با فلان سطح، فرستادن به دبستان با فلان آوازه و بالأخره شروع شرکت دادن های او در

*این بزرگراه به کجا می رسد؟

تمایل ما جهت فرستادن فرزند معمولی و یا باهوش مان به مدارس تیزهوشان به هر علت و نیتی که باشد، نه تنها از او یک فرد تیزهوش نخواهد ساخت، بلکه توانمندی های موجود و بالقوه او را هم کور خواهد کرد. این آفت وقت سوز، بلایی سر طفل معصوم ما می آورد که او هر گاه که بتواند از درس و مدرسه فرار خواهد کرد. اگر فرزند شما واقعاً تیزهوش نباشد ولی به اصرار در مدارس تیزهوشان وارد بشود از چند جهت آسیب خواهد دید:

– شادابی اش را از دست می دهد

یک فرزند نابغه یا تیزهوش جهت انجام تکالیف درسی سخت به همان مقدار وقت نیاز دارد که من و شمای معمولی جهت انجام تکالیف معمولی مان به آن نیاز داشتیم. بعد همان طور که ما در کنار انجام تکالیفمان وقت تفریح و بازی هم داشتیم یک تیزهوش واقعی هم چنین فرصتی را خواهد داشت. ولی فرزند هایی که به زور در قالب تیزهوشی چپانده می شوند، مجبورند تقریباً تمام وقت با کتاب و دفترشان سر کنند تا بلکه بتوانند خودشان را به استانداردهای بالای مدرسه کمی نزدیک تر کنند.

– تک بعدی بار می آیند

اگر دقت کرده باشید، اکثر فرزند هایی که از مدارس تیزهوشان به دانشگاه راه پیدا می کنند، به جز درس خواندن کار دیگری بلد نیستند؛ نه در ورزشی تبحر دارند، نه در هنری و نه در فنی. چون جهت عقب نماندن از قافله هر لحظه مجبور بوده اند سرشان را در کتاب نگه دارند.

– کم مهارت می شود

شاید برایتان جالب باشد که بدانید بخشی از تعریف هوش به توانایی فرد جهت برقراری ارتباط با دیگران و کنار آمدن با و حل کردن با پرسشها زندگی تخصیص داده شده است داده شده است است این در حالی است که فرزند های معمولیِ به زور تیزهوش شده، اصلاً وقت سر خاراندن ندارند چه برسد به تعامل کردن با دیگران و مواجه شدن با پرسشها زندگی.

– عزت نفس او ترساندن می شود

فرزند ای که تیزهوش نیست متوجه اوضاع خودش بین فرزند های دیگر می شود. از یک طرف هم متوجه بار سنگینی که برچسب تیزهوش بودن جهت او ایجاد کرده، هست. خیلی طول نمی کشد که این فشارها عزت نفس و اعتماد به نفس او را از پا در بیاورند.

داشته باشند، ای کیو سان&#۱۸۷، خانواده هایی که می خواهند &#۱۷۱

– استعدادهایش می سوزند

هوش ابعاد زیادی دارد و تیزهوش بودن لزوماً به معنای موفق بودن در درس نیست. ممکن است فرزند شما در زمینه درس هم باهوش باشد ولی اگر به مدرسه معمولی فرستاده بشود وقت بیشتری جهت شکوفا کردن استعدادهای مهم تر خود پیدا کند و چه بسا به مرزهای نبوغ هم نزدیک بشود. ولی اگر همین فرزند به مدرسه تیزهوشان فرستاده بشود چیزی جز یک حافظه طوطی وارِ انباشته شده است از اطلاعات، از کار در نخواهد آمد.

*آیا تیزهوش نبودن عیب است؟!

در آخر به چند توصیه کوتاه اشاره می کنم و جمع بندی بحث را به قضاوت شما واگذار می کنم:
۱٫ امروزه جهت کسب موفقیت، زیاد از هوش به روی ابعاد دیگر هوش مانند هوش هیجانی تأکید می شود.
۲٫ همه آدم های تیزهوش لزوماً در زندگی افراد موفقی نیستند.
۳٫ از آنجا که هر که بامش بیش باشد برفش زیاد خواهد بود، آدم های تیزهوش و نابغه نه تنها آدم های بدون مشکلی نیستند بلکه به علت اینکه از اکثریت جامعه جلوترند، مجبورند با پرسشها و دردسرهای بیشتری هم سر و کله بزنند.
۴٫ فرزند های باهوش و معمولی هم می توانند آدم های موفقی بشوند البته به شرط اینکه به جای صرف کردن عالی ترین بخش عمرشان جهت سر به میز تحریر کوبیدن، جهت پیدا کردن و پروراندن استعدادهای واقعی ارزش تشویق و حمایت شوند.
۵٫ و آخرین توصیه را با یک پرسش تمام می کنم: به نظر شما آیا تیزهوش نبودن که بخش اعظم آن محصول ژنتیک و وراثت و خارج از اراده ما است عیب است یا شاداب نبودن و لذت نبردن از زندگی، تک بعدی بودن، کم مهارت بودن و بی خبر و بی بهره ماندن از استعدادها و توانایی های واقعی خود، که تا حد بسیار زیادی دست خود ما هستند؟

فرستادن به آمادگی با فلان سبک و سیاق، عضویت در پیش دبستانی با فلان سطح، فرستادن به دبستان با فلان آوازه و بالأخره شروع شرکت دادن های او در