نَجم‌الدين : (عربي) ۱- ستاره دين؛ ۲- آن كه در دينداري و آگاهي به اصول و فروع دين چون ستاره‌اي درخشان و نمايان است؛ ۳- (اَعلام) ۱) نَجم‌الدين دایه (= نجم‌الدين رازی)، ابوبکر عبدالله ابن محمّد رازی: [قرن۷ هجری] عارف و شاعر ایرانی، که از ری به آسیای صغیر و سپس به بغداد رفت. از اثرهای اوست: مِرصادُالعباد، عشق و عقل و بَحرالحقایق، در تفسیر قرآن؛ ۲) نَجم‌الدين ایوب (= ملک صالح): سلطان ایوبی مصر، شام و فلسطین [۶۳۷-۶۴۷ قمری]، که پس از وی لشکر ممالیک او باعث سقوط دولت ایوبیان و بنیانگذار سلسله‌ي ممالیک بحری شد؛ ۳) نَجم‌الدين كبرا (= احمدابن عمر): [قرن ۶ و۷ هجری] عارف و صوفی ایرانی، از مردم خوارزم، بنیانگذار طریقت معروف به کُبَرویّه. مرشد و مربی برخی از نامداران (مانند نجم الدین دایه، بهاءالدین ولد و عطار). مؤلف آدابُ المُریدین، سکینة الصالحین و بسیاری اثرهای دیگر، که غالباً چاپ شده است. در حمله‌ي مهاجمان مغول کشته شد.
