شیوا

شيوا :    ۱- ويژگي سخني كه به زيباي و با فصاحت بيان شده باشد، شمرده و واضح و دلنشين؛ ۲- (در قديم) فصيح، نغز، خوب؛ ۳- (اَعلام) یکی از سه خدای بزرگ آیین هندو، که نماینده‌ي مرگ و تجدید حیات است.

 

 

اسم شیوا در لغت نامه دهخدا

شیوا. [ شی ] (ص ) فصیح. ظریف. بلیغ. (یادداشت مؤلف ) (مؤید الفضلاء)(فرهنگ جهانگیری ). فصیح و بلیغ. (ناظم الاطباء) (از برهان ) (از غیاث ) (از آنندراج ) (از انجمن آرا). نغز.خوب. جید. نیکو: شیوه ٔ شیوا. سخن شیوا :
گشتم از یمن مدحت شه دین
در سخن بس تبستغ و شیوا.
منجیک.
شیوا. [ شی ] (اِخ ) سومین تشخص تثلیث هندی، خدای مخرب. (فرهنگ فارسی معین ).
شیوا. [ شی ] (اِخ ) دهی است از بخش مرکزی شهرستان لاهیجان. آب از نهر کیاجو از سفیدرود. سکنه ٔ آن ۳۰۱ تن. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج ۲).

اسم شیوا در فرهنگ فارسی

شیوا
سومین تشخص تثلیت هندی خدای مخرب .
بلیغ، شیوایی:فصاحت، بلاغت
شیوا زبان
( صفت ) آن که بیانش فصیح و بلیغ باشد .
فصاحت فصیح زبان بودن

اسم شیوا در فرهنگ معین

شیوا
[ په . ] (ص .) فصیح، بلیغ .

اسم شیوا در فرهنگ فارسی عمید

شیوا
فصیح، بلیغ.
۱. در آیین هندوئیسم، خدای مخرب و مظهر انهدام که معمولاً او را به صورت مردی عبوس نمایش می دهند.
۲. آیین پرستش شیوا که یکی از سه صورت مهم آیین کنونی هندوئیسم را تشکیل می دهد.

اسم شیوا در اسامی پسرانه و دخترانه

شیوا
نوع: دخترانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: (تلفظ: šivā) ویژگی سخنی که به زیبای و با فصاحت بیان شده باشد، شمرده و واضح و دلنشین، (در قدیم) فصیح، نغز، خوب – فصیح، بلیغ