معنی اسم وُستا

وُستا:    (اوستايي) ۱- (= اوستا) اوستا؛ ۲- (در اديان) كتاب مقدس زردشتيان.

اسم وستا در لغت نامه دهخدا

وستا. [ وَ ] (اِ) ستایش خالق و خلق . (برهان ) (آنندراج ) (انجمن آرا). ستایش خدا. (غیاث اللغات ). ستایش و شکر خالق. (ناظم الاطباء). || (اِخ ) به وزن و معنی استاست که تفسیر زند باشد . (برهان ) (انجمن آرا). وستا تفسیرزند است و زند صحف ابراهیم بود. (صحاح الفرس ) (لغت نامه ٔ اسدی ). و این غلط است. (مرحوم دهخدا) (صحاح الفرس ). و آن کتابی است تصنیف زردشت در احکام آتش پرستی.(آنندراج ) (برهان ). رجوع به اوستا شود :
چو گلبن از گل آتش نهاد عکس افکند
به شاخ او بر، دراج گشت وستاخوان.
اوبهی.
|| وستا که یونانیان او را هستبا میگفتند ربةالنوع آتش بوده چنانکه ویرژیلیوس همه جا در آثار خویش نام او را مرادف آتش ذکر کرده. این ربةالنوع را در آتن وروم ستایش میکردند و نوما او را در روم معبدی بنا نهاد که وستالیس ها در آن معبد نگاهدار آتش مقدس بودند. || (اِ) آتش. (ناظم الاطباء).

اسم وستا در فرهنگ فارسی

وستا
یکی از خدایان اساطیری رومیهای قدیم که ربه النوع آتش بود و وی را با هستیا ربه النوع یونانی یکی میدانستند . در معبد وی در رم همیشه آتش روشن بود و دختران باکره وستا آن را پاس میداشتند .
اوستا، کتاب زرتشتیان به معنی ستایش خدواندگویند
[Vesta] [نجوم] یکی از سیارک های بزرگ منظومۀ شمسی به قطر ۵۰۱ کیلومتر
زند وستا
(اسم) اوستا ( کتاب دینی زردشت ) و زند ( تفسیر و گزارش آن در زبان پهلوی ) . توضیح در ادبیات فارسی این هر دو کلمه جمعا به معنی اوستا بکار رفته است .

اسم وستا در فرهنگ معین

وستا
(وَ) (اِ.) اوستا.

اسم وستا در فرهنگ فارسی عمید

وستا
۱. = اَوِستا: چو گلبن از گل آتش نهاد و عکس افکند / به شاخ او بر درّاج گشت وستاخوان (خسروانی: شاعران بی دیوان: ۱۱۹).
۲. ستایش خداوند.

اسم وستا در اسامی پسرانه و دخترانه

وستا
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: (تلفظ: vostā) (اوستایی) (= اوستا) اوستا، (در ادیان) کتاب مقدس زردشتیان – اوستا، نام کتاب مقدس زرتشتیان