چگونه به کودکانمان آموزش دهیم از آزار جنسی در امان باشند؟

کودکان | آموزشی | چگونه | اندام | آموزش | تعلیم و تربیت

چگونه به کودکانمان آموزش دهیم از آزار جنسی در امان باشند؟

عبارات مهم : کودکان – آموزشی

بیشتر افرادی که قصد آزار جنسی کودک را دارند، از قبل برنامه ریزی می کنند

چگونه به کودکانمان آموزش دهیم از آزار جنسی در امان باشند؟

همه ما از شنیدن خبر های آزار جنسی کودکان، بهت زده می شویم؛ مخصوصا مایی که فرزندان کم سن و سال داریم و دائم در این کش و قوس هستیم که چطور می توانیم هم از کودکانمان به نحوی شایسته مواظبت کنیم و هم کم کم از آنها فاصله بگیریم تا مستقل شدن را یاد بگیرند و به عنوان نمونه بعضی رفت و آمد ها و تنها ماندن ها و… را تجربه کنند.

واقعیت این است که والدین هرقدر هم مسوول و مراقب باشند، نمی توانند تا هر لحظه فرزندانشان را در برابر همه خطراتی که ممکن است در محیط وجود داشته باشد، محافظت کنند. البته تا زمانی که کودک زیر ۵ سال هست، نیاز به مواظبت شدید دارد ولی از آن به بعد، والدینی در مواظبت از فرزندانشان موفق ترند که کودکانشان را آگاه و بخشی از این مواظبت را به خود کودک واگذار کرده باشند. آن بخش از مواظبت که به کودک واگذار می شود، درواقع، شناسایی زنگ خطرهاست. همین که کودک نشانه ها را بشناسد، احتمال در معرض خطر قرار گرفتنش کم کردن پیدا می کند.

البته این کار باید به روش درست انجام شود چون ممکن است کودک مضطرب شود و بترسد و احساس ناامنی کند. زیاد افرادی که قصد آزار جنسی کودک را دارند، از قبل برنامه ریزی می کنند. قربانیان را به طرف خود جلب می کنند، آنها را تنها گیر می اندازند و کودکان راحت و آسیب پذیر را گزینش می کنند که به آسانی بتوانند آنها را تحت تاثیر قرار دهند و مطمئن باشند بعد از سوءاستفاده صدایشان درنمی آید.

بزهکاران جنسی جهت ترغیب کودک ابتدا از مشوق های غیرجنسی، مثل خریدن اسباب بازی، خوراکی یا زبان بازی استفاده و بعد به طور تدریجی گفت وگو راجع به مباحث جنسی را در قالب شوخی و تک جمله های گذرا شروع می کنند. پیشرفت از نوازش های غیرجنسی به نوازش ها و لمس کردن های جنسی کشانده می شود و قصد فرد آزاررسان، حساسیت زدایی و عادت دادن کودک به این رفتارهاست.

اینجا همان جایی است که یک کودک آگاه و آموزش دیده که با او در این باره صحبت شده، متوجه جریان می شود و به کمک بزرگ ترهایش می تواند خودش را نجات دهد و نقشه های شوم فرد آزاررسان را نقش برآب کند. بعد از سوءاستفاده، فرد، کودک را به سکوت راجع به «رفتار مشترک» وامی دارد.

او از این اتفاق به عنوان «تجربه مشترک» نام می برد که باهم داشته اند تا به کودک این معنا را القا کند که هر دو به یک میزان در آن نقش داشته اند تا کودک حس کند اگر حرفی به والدین خود بزند، خودش هم مورد بازخواست قرار می گیرد.

چگونه به کودکانمان آموزش دهیم؟
مشکل بسیاری از والدین این است که نمی دانند باید از چه الفاظی استفاده کنند. شما می توانید بدون به کار بردن لفظ آزارجنسی این چند توصیه کلیدی را جهت پیشگیری به کودکان خود آموزش بدهید. جهت چنین آموزشی نیاز نیست پیچیده صحبت کنید.

مطمئنا شما بهتر از هر کس دیگری می دانید چگونه این کار را انجام دهید. مورد نیاز نیست همه حرف ها را در یک جلسه و پشت سر هم بگویید. به بهانه های متفاوت راجع به امنیت و مواظبت از خود در قالب داستان، خاطره و… صحبت کنید. یادتان باشد زمانی که کودک حاضر یا مایل به چنین گفت وگویی نیست، اصرار نکنید و آن را به موقعیت مناسب دیگری موکول کنید. معمولا کودکان هنگامی که راجع به شخص سومی به عنوان نمونه در قالب قصه صحبت می کنید، راحت تر برخورد می کنند و کمتر مضطرب می شوند. مواردی که باید با کودک راجع به اش صحبت کرد، از این قرارند:

بزهکاران جنسی جهت ترغیب کودک ابتدا از مشوق های غیرجنسی، مثل خریدن اسباب بازی استفاده میکنند

۱٫ هر چیزی که با لباس زیر (زیرپوش، شورت و زیرشلواری) پوشانده شود، عضو شخصی هست. هیچ کس حق ندارد به آنها دست بزند، هیچ کس حق ندارد آنها را ببیند، هیچ کس حق ندارد راجع به آنها با شما حرف بزند. اگر چنین اتفاقی افتاد، کودک باید «نه» بگوید.

۲٫ بدن کودک فقط متعلق به خودش است و اختیار بدنش هم فقط دست خودش است بعد اگر کسی به کودک بگوید به ازای دادن چیزی یا نگه داشتن رازی، باید اجازه دهد او به نقاط شخصی بدنش دست بزند، کودک باید «نه» بگوید.

۳٫ به کودک یاد بدهید هنگام حمام، پدر و مادر و وقت درمان، دکتر یا پرستار اجازه دارند به بدن او دست بزنند، به شرط اینکه قبلا حتما از کودک اجازه بگیرند. در غیراین صورت، هیچ کس مجاز به چنین کاری نیست و کودک باید به هر کسی در این باره «نه» بگوید و اگر کسی چنین درخواستی کرد، حتما به فرد مورد اعتمادش این عنوان را اطلاع دهد.

۴٫ «نه» گفتن را به کودکتان یاد بدهید. او باید بداند درمورد آنچه که نادرست می داند، حق دارد «نه» بگوید و نباید از «نه» گفتن احساس خجالت یا ناراحتی کند. هنگامی که کودک «نه» گفتن را یاد بگیرد و آن را حق خود بداند، می آموزد که اختیار بدن و احساساتش دست خودش هست. به عنوان پدر و مادر شاید برایتان سخت باشد، ولی کودک باید «نه» گفتن را در منزل یاد بگیرد. اگر کودک بتواند به اعضای خانواده «نه» بگوید، یاد می گیرد به دیگران هم «نه» بگوید.

۵٫ به کودک بیاموزید رازهای بد نباید راز بمانند. کودک باید متوجه باشد بین راز خوب و بد تفاوت وجود دارد. رازهای خوب (مثل خرید پنهانی هدیه) را می توان مخفی نگه داشت، ولی رازهای بد را باید به فرد مورداعتماد گفت. کودکی می تواند چنین کند که اعتمادبه نفس و احساس امنیت با والدینش داشته باشد. بااهمیت ترین ابزاری که کودک آزار از آن بهره می برد، وادار کردن کودک به مخفی کاری هست؛ «این رازی بین من و تو است.» کودک باید بداند که این یک راز خوب نیست و نباید راز باقی بماند.

۶٫ به کودکتان یاد بدهید هنگام نیاز کمک بخواهد. او باید بداند هر لحظه کسی است که بتواند به او کمک کند. جهت اینکه کودک به شما اعتماد کند باید پایه های ایجاد اعتماد را از قبل ریخته باشید. کودکی که دائم به علت غلط های کوچک موردانتقاد تند والدینش قرار گرفته، چطور می تواند موضوعی به این دردناکی که ممکن است خودش را نیز در آن مقصر بداند با والدینش درمیان بگذارد؟ می توانید در قالب داستانی که جهت شخص دیگری اتفاق افتاده، به کودک اطمینان خاطر بدهید که این احساسات منفی تقصیر او نیست و بیان آنها هم برایش دردسرساز نخواهد بود.

۷٫ حتما در مورد این ۴ زنگ خطر با کودکانتان صحبت کنید و از آنها بخواهید این موارد را به شما اطلاع دهند:

۱) اگر کسی اندام شخصی کودک را نگاه کرد یا از کودک خواست به اندام شخصی او نگاه کند. (زنگ خطر دیداری)

۲) اگر کسی حتی در قالب شوخی در مورد اندام شخصی با کودک صحبت کرد. (زنگ خطر گفتاری)

۳) اگر کسی اندام شخصی کودک را لمس کرد یا از کودک خواست به اندام شخصی او دست بزند. (زنگ خطر تماسی)

۴) بردن کودک به محلی خلوت بدون اطلاع پدر و مادر یا سرپرستش. (زنگ خطر مکانی)

به کودک بگویید در صورت مشاهده هرکدام از این علائم تصویر العمل نشان دهد و در باره آن با شما صحبت کند، حتی اگر فردی که این اعمال را انجام داده از بستگان و نزدیکان باشد.

معیارهای تشخیص اختلال پدوفیلی در منابع روان شناسی
• تقریبا تمام افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی (بچه بازی) مرد و نزدیک به دوسوم قربانیان آنها دختربچه اند.

• اختلال پدوفیلی غالبا تماس نزدیک و هوس آلود با اندام های کودک را مشمول بر می شود.

• علی رغم تصور، بسیاری از مبتلایان به این اختلال به عنوان افرادی خجالتی و درونگرا آشنا می شوند که در عین حال رویای تسلط بر افراد دیگر را درسر می پرورانند و نهایتا به این ترتیب بر کودکان بی دفاع مسلط می شوند.

• این افراد در مقایسه با سایر بزهکاران جنسی، بهره هوشی پایین تری دارند (به میزان ۳ برابر)، غالبا راست دست نیستند، به میزان بالاتری سابقه صدمه مغزی داشته اند که به از دست دادن هوشیاری منجر شده است و تفاوت هایی در ساختار مغزی آنها وجود دارد که با روش های تصویربرداری از مغز تشخیص داده می شوند.

• روان شناسان این تشخیص را جهت افرادی مطرح می کنند که حداقل ۱۶ ساله اند و دست کم ۵ سال بزرگ تر از کودکانی هستند که قربانی آنها می شوند.

منبع: هفته نامه سلامت / برترین ها