دلهره های یک مادر

به فرزندم که در حال تماشای تلویزیون است نگاه می کنم . به او تذکر می دهم تا عقب تر بنشیند که به چشمانش آسیبی نرسد ، محو دیدنش می شوم هنگامی که می خندد ناخودآگاه می خندم . هنگامی که سرفه می کند ،نگران می شوم . نکند مریض شده است است ؟ نکند مریضی اش جدی باشد؟انفولانزا نباشد؟

این احساسات را خیلی از شما مادران تجربه کرده اید. و البته شما پدران با کمی تفاوت .اما معمولا ما مادرها به خاطر

ارتباط نزدیک تر و روحیه ی خاص خانمانه مان نسبت به فرزندان نگرانی های بیشتری داریم. همه ی ما از لحظه ای که متوجه می شویم فرزندی قرار است پا به زندگی مان بگذارد ، در کنار شادمانی ،احساس مسئولیت و کمی نگرانی و اضطراب را تجربه می کنیم .

دلهره های مادرانه

وقتی اطرافیان می گویند ، این روزها را قدر بدان که با تولد فرزند تازه مشکلاتت شروع می شود ،برایمان قابل تصور نیست و گمان می کنیم این گفته واقعیت ندارد . هنگامی که فرزندمان به دنیا بیاید از شرایط موجود بهتر است . ولی آن ها که تجربه ی مادری را دارند حتما نخستین روزهای تولد فرزندشان را به یاد می آورند .روزهایی که نوزاد شب و روزش را با آن ها هماهنگ نمی کرد، و حساب و کتاب زندگی ارزش را به هم می ریخت . که البته در این مرحله پدران نیز از این موهبت دور نخواهند ماند.

من نیز مانند مادرها ی دیگر آن روزها دوست داشتم سریعتر سپری شود و فرزندم بزرگ تر شود. یادم می آید یک بار که از شیطنت های پسر نوپایم به تنگ آمده بودم و از نگرانی دائم از وحشت زمین خوردن او شکایت می کردم ، یکی از آشنایان که پسری دانشجو داشت ، با لحنی سرشار از تجربه به من گفت : قدر این روزها را بدان که هنگامی که بزرگ تر بشود ،سختی ها و نگرانی هایت چند برابر بزرگ می شود.

هر چند معنی حرفش را درک نکردم ولی حالا که پسرم روز به روز بزرگ تر می شود ، با تمام وجود حس می کنم هر روز نگرانی های من و پدرش نیز بزرگ تر می شود. نخستین روزهایی که به مهد کودک می رفت . حرف های جدیدی که یا می گرفت. حرکاتی که از سریال های طنز تقلید می کرد ،سوالاتی که می پرسید ،همه و همه به من هشدار می داد که باید خود را آماده کنم .

او روز به روز بزرگ تر می شود و هر روز توانایی بیشتری کسب می کند و به حکم محیط زیست از من دورتر شده است ،زمان بیشتری

دفعه ی اول که هنگام بازی حرف نامناسبی را زد که در مهد از دوستش شنیده بود ، من چند لحظه ای بهت زده نگاهش کردم ، نمی دانستم چه تصویر العملی نشان دهم ؟ دعوایش کنم ،به رویش نیاورم ، بخواهم تا دیگر چنین حرفی نزند؟یادم است او را محکم در آغوش گرفتم . انگار در آن لحظه آرزو داشتم به عقب برگردم .مانند روزهایی که جنین ناشناسی بود که من برایش کتاب می خواندم یا نوزاد ناتوانی بود که در آغوشم از خطرات و آسیب ها حفظش می کردم ، بتوانم کنترل بیشتری رویش داشته باشم ولی می دانستم که این تازه اول راه هست.

او روز به روز بزرگ تر می شود و هر روز توانایی بیشتری کسب می کند و به حکم محیط زیست از من دورتر شده است ،زمان بیشتری را خارج از منزل ،در مهد کودک،مدرسه،دانشگاه ،محل کار و جامعه طی می کند. با گذر وقت مستقل تر شده است و من و پدرش نمی توانیم هر لحظه کنار او باشیم ،و در اطراف او علاوه بر ویروس ها و میکروب ها هزاران خطر دیگر وجود دارد که ما به عنوان والدین موظفیم فرزندمان را از آن ها مصون کنیم . ولی چگونه؟

در قدم اول باید نسبت به خطراتی که فرزندمان را ترساندن می کند آگاه باشیم . خطراتی که مانند دنیای اطرافمان مدرن شده است و جهت مقابله با آن باید آگاهی کافی داشت .یکی از مسائلی که ذهن خیلی از والدین مثل من را به خود مشغول می کند ، آمار و ارقامی است که از مبتلا شدن به اعتیاد گفته می شود. آماری که هر روز زیاد شده است و طبق آن سن مبتلا شدن به مواد کم تر می شود.

دلهره های مادرانه

حتما شما مادر و پدر ها هم هنگامی که می شنوید که سن مبتلا شدن به اعتیاد از دانشگاه به دبیرستان و در بعضی موارد به دوره ی راهنمایی کشیده شده است است ، دلواپس می شوید. هر چند آمار وجود ۳۰۰۰۰ دانش آموز معتاد از طرف وزیر آموزش وپرورش رد شده است است ولی هیچ کس منکر پائین آمدن سن اعتیاد نیست و ما خانواده ها باید سریعتر خود را مجهز کرده و فرزندانمان را جهت رویارویی و مقابله با آن آماده کنیم .

شروع این آمادگی از سنین پائین باید انجام گیرد . اگرخطرات اطراف فرزندمان را نادیده بگیریم ،روزی به خود می آئیم که خیلی دیر است . هر لحظه گفتند :پیشگیری بهتر از درمان است .

راه های زیر می تواند به ما یاری کند تا در حد توانمان کودکان مان را از اعتیاد و انحرافات اخلاقی دیگر دور کنیم :

او روز به روز بزرگ تر می شود و هر روز توانایی بیشتری کسب می کند و به حکم محیط زیست از من دورتر شده است ،زمان بیشتری

۱- نخستین و بااهمیت ترین قدم این است که به فرزندمان وقت زندگی در «خانواده ای سالم» را بدهیم.امنیت روانی که کودکان در سال های اولیه ی زندگی کسب می کنند به آن ها کمک می کند تا در آینده شخصیت محکمی داشته باشند .برای داشتن خانواده ای سالم بااهمیت ترین رکن ارتباط همسران است که هنگامی که پدر ومادر می شوند بر خلاف تصور عموم نیاز بیشتری به رعایت احترام ،ابراز علاقه و هم سویی روش تربیتی دارند تا فرزندشان در محیط گرم خانواده رشد کند. محیط پر تنش و شاهد مشاجره ی والدین بودن شخصیت فرزند را بسیار آسیب پذیر می کند.

۲- روش های تربیتی که در خانواده وجود دارد ، می تواند سوق دهنده یا باز دارنده ی فرزندان از رفتن به سوی مواد مخدر و یا انحرافات اخلاقی دیگر باشد. خانواده های ساده گیر و یا دیکتاتور ،خود عاملی جهت به انحراف کشیده شدن فرزندان خواهند بود. روش مقتدرانه که دوستی را با قوانین منطقی و با توجه به نیاز های هر سن کودک همراه می کند ،می تواند کاربردی ترین روش پیشگیری باشد.روش تربیتی که همراه با تائید و تشویق بوده و عزت نفس کودک را در نظر می گیرد ولی در دادن آزادی به او زیاده روی نمی کند.

۳- کودکان نیاز به دنیای کودکانه دارند. دنیای ارزش را خراب نکنیم. آن ها باید بازی کنند ، تحرک داشته باشند ،تجربه کنند ، در تخیلاتشان غرق شوند ، علاقه بی قید و شرط والدین را دریافت کنند ،بتوانند عقیده ارزش را بیان کنند و در مواقعی «نه»بگویند.داشتن دوران کودکی سالم آن ها را جهت گذر ایمن از نوجوانی آماده می کند.

دلهره های مادرانه

۴- فرزندان ما در هر سنی ،نیاز های خود را دارند و این نیاز ها در دختران و پسران در بعضی مواقع و شرایط متفاوت است.

پدر و مادر باید نسبت به هر دوره از زندگی فرزندشان آگاهی داشته باشند و شرایط خاص نوجوانی و روزهای بلوغ را بدانند و در صورت بروز مسئله در ارتباط با فرزند از مشاوری آگاه کمک بگیرند.

از شما پدران و مادران می خواهم تجربه های خود را جهت تبیان بنویسید و شما نوجوانان و جوانان عزیز از نگاه خودتان و با توجه به خاطرات کودکی تان برایمان بگوئید که والدین تان چگونه می توانند کمک کنند تا شما از خطراتی این چنین مصون بمانید؟

تبیان – نداداوودی

مقالات مرتبط :

ممنوعیت جهت هر لحظه

برخلاف جریان آب شنا کن

اضطراب : راه انداز مصرف مواد

نوجوانی،زمانی حساس جهت پیشگیری از…