بگو مگوهای زناشویی بر سر تربیت فرزند!

آیا تابه حال پیش آمده که سر فرزند با همسرتان بگومگو کنید؟ جهت مثال شوهرتان به شما بگوید: «داری لوسش می کنی» و یا شما به خانمتان بگویید: «چرا این قدر بهش گیر می دی؟». با اینکه معمولا با بزرگ تر شدن فرزند ها این قبیل کشمکش ها بین والدین زیاد می شود، ولی این به معنای آن نیست که از این اختلاف نظرها فقط اعصاب پدر و مادرها به هم می ریزد؛ بلکه…

چگونه در یک تیم باشیم؟

عبارات مهم : تربیت فرزند – والدین
آرام ترین منزل ها، منزل هایی هستند که همسران در یک تیم باشند. هم تیم ماندن پدر و مادر در پرسشها تربیتی کار سهل و ممتنعی هست. چند راهکار پیشنهادی جهت رسیدن به چنین فضایی مشمول بر موارد زیر هستند:

۱- راجع به اختلافتان صحبت کنید

در طی تاریخ بشر هیچ اختلافی با خودخوری کردن و یا برعکس از کوره دررفتن حل وفصل نشده هست. بنابراین تصور نکنید که اگر مدام تسلیم سبک تربیتی همسرتان بشوید و یا برعکس، هر لحظه شما جهت سبک تربیتی همسرتان تعیین وظیفه بکنید، اختلاف نظرتان فراموش خواهد شد!
به همین علت باید به موقع با همسرتان حرف بزنید. توصیه می شود هنگامی که را جهت مذاکره گزینش کنید که ازیک طرف کوچولویتان خواب باشد و یا با دوستانش مشغول بازی باشد و از طرف دیگر خُلق شما و همسرتان هم به راه باشد. در مورد اینکه چطور این مسئله را جهت همسرتان بازکنید، هنر مذاکره خودتان حرف اول را می زند ولی به طورکلی احترام، انتقاد نکردن، تمرکز روی اصل مسئله، و حرکت به سمت راه حل با عبارت «ما» می تواند کمک کننده باشد.

۲- به همدیگر گوش کنید

شرایطی را جهت گفتگو فراهم کنید که هم همسرتان وقت اظهارنظر داشته باشد و هم مطمئن باشید که او واقعاً دارد به حرف های شما گوش می کند. جهت شنیده شدن متقابل، دو توصیه راحت باید رعایت شود: اول اینکه قانون بگذارید که هیچ کدام وسط حرف همدیگر نپرید. و دوم اینکه جلو جلو قضاوت نکنید و ذهنتان را جهت شنیدن نظرات طرف برابر باز بگذارید.

۳-به دنبال توافق باشید نه به کرسی نشاندن نظر خودتان

هر مشکلی بیش از یک راه حل دارد؛ بنابراین هر لحظه به این توصیه فکر کنید که ممکن است در بعضی موارد سبک تربیتی همسرتان بهتر از سبک شما باشد. مخلص کلام اینکه تلاش کنید هر لحظه انعطاف پذیر باشید و به این فکر کنید که دقیقاً به دنبال چه هستید: توافق و مصالحه یا …. ؟

روان پزشكان چه می گویند؟

تربیت و پرورش كودك، شاید بااهمیت ترین و سخت ترین وظیفه ای باشد كه كسی در زندگی به عهده خواهد داشت. نظریات روان شناسان مشهوری مانند فروید و بندورا كه بر تاثیر آموزش های دوران كودكی در شكل گیری شخصیت بزرگسالی كودك تاكید دارند، اهمیت نقش والدین را نشان می دهد.

بندورا اعتقاد است واکنش‌ها و شخصیت آدمی اكتسابی است یعنی بر اثر یادگیری شكل می گیرد. فروید پا را از این هم فراتر می گذارد و می گوید تنها تجارب چند سال اول زندگی كودك شخصیت او را شكل می دهد و كودك در سال های اول تنها در كنار پدر و مادر است.

والدین نخستین الگوهای رفتاری هستند كه كودك با آنها مواجه است و در بین بقیه افرادی كه در كنار كودك قرار دارند، والدین تاثیرگذارترین هستند. از همان سال های ابتدایی زندگی، كودك مفاهیمی مانند مهربانی، احترام، دوست داشتن، دروغ، خشم و بقیه خصوصیات شخصیتی را از والدین خود الگو می گیرد. او بسیاری از اینها را به طور ناخودآگاه و حتی بدون تلاش والدین از رفتارهای آنها كسب می كند به همین علت والدین باید كاملا نسبت به واکنش‌ها های خود در قبال كودك هشیار باشند.

والدین باید مشورت كنند

روان شناسان توصیه می كنند بهتر است والدین حتی قبل از فرزند دار شدن با هم در مورد رفتارها و انتظارات ارزش در قبال كودك حرف بزنند و از نوع والدگری یكدیگر اطلاع داشته باشند. متخصصان می گویند والدین باید به یك نقطه مشترك در تربیت كودك برسند و این كار با حرف زدن و همچنین مشاهده نمونه های دیگر، بحث كردن در مورد پرسشها متفاوت تربیت كودك و مشكلاتی كه ممكن است در مسیر آموزش كودك اتفاق بیفتد ، شكل می گیرد، ولی بااهمیت ترین نكته ای كه والدین باید در مورد آن به توافق برسند، انضباطی است كه كودك در چارچوب آن قرار خواهد گرفت. واکنش‌ها های كودك باید حد و مرز مشخصی داشته باشد، باید كسی باشد كه به كودك درست یا غلط بودن هر رفتاری را آموزش دهد و در صورتی كه والدین در این مورد با یكدیگر توافق نداشته باشند، كودك دچار سردرگمی خواهد شد. شكل دادن یك چارچوب رفتاری جهت كودك به او كمك می كند كه یاد بگیرد بعدها در اجتماع چطور واکنش‌ها كند.

حوزه های متفاوت رفتاری را از هم جدا كنید

شاپی سالیوان، یكی از روان شناسان مجری این تحقیق می گوید: «هنگامی كه پدر و مادر هردو به یك اندازه می خواهند نقش مراقبتی و نظارتی داشته باشند و در برابر هم قرار بگیرند، این كودك است كه بین پدر و مادر له می شود.» او پیشنهاد می كند والدینی كه این احساس را دارند بهتر است مسوولیت ها را با هم تقسیم كنند. حوزه های متفاوت رفتاری را از هم جدا كرده و هر كدام در حوزه خود به آموزش كودك بپردازد و در عین حال با هم هر لحظه در هماهنگی باشند كه در این حوزه ها آموزش های متفاوتی به كودك ندهند.

مادر ها می توانند بهداشت فردی را به كودك یاد بدهند و پدر نحوه واکنش‌ها با كودكان دیگر را به فرزندش آموزش بدهد؛ غذا خوردن و تغذیه كودك با مادر باشد و پدر، بازی كردن را به كودك یاد بدهد، ولی از آنجا كه زیاد واکنش‌ها های ما به عنوان پدر و مادر به طور ناخودآگاه به الگوی ذهنی خودمان از والدین مان برمی گردد و با توجه به نقش تاریخی مادران در تربیت كودك، ناخودآگاه این مادران هستند كه قدرت مهم در پرورش كودك محسوب می شوند و پدر ها بهتر است تنها با مادران همفكری و همراهی كنند.»

به عقیده دكتر سالیوان والدگری، به طور مشترك ممكن است بسیار ایده آل و مطلوب به نظر برسد، ولی در عمل، كار بسیار مشکل است.

منابع : گروه تحریریه سایت / برترینها