با این کارها فرزندتان را لوس و ننر بار می آورید

این روزها خیلی از والدین فکر می کنند پدر و مادر خوب بودن به معنی به آب و آتش زدن جهت آن است که آب در دل فرزندشان تکان نخورد و تا لب تر کرد، خواسته های او را برآورده کنند.

همه ما دوست داریم خواسته های فرزندمان را تا حد توان برآورده کنیم. ولی اگر به شما بگوییم باید هر از گاهی به خواسته فرزندتان نه بگویی چه خواهید گفت؟ حقیقت این است که توجه زیاد به خواسته های کودک نخستین علت لوس شدن فرزند ها هست. ولی این لوسی به همین جا ختم نمی شود و روی کیفیت زندگی فرزندتان در سال های بعد، حتی بزرگسالی او هم سایه می اندازد. به این ترتیب فرزند شما در آینده تبدیل به یک جوان متوقع، همسر ناراضی و والد زورگو می شود که انتظار دارد همه دنیا در خدمت او باشند.

عبارات مهم : خانواده – کودکان

چگونه یك فرزند لوس می شود؟

هنگامی که فرزند ای احساس كند كه بیش از حد مورد توجه و دوستی پدر و مادرش قرار گرفته است و آنها هر لحظه مطابق میل او واکنش‌ها می كنند، طبیعی است كه دایره خواسته هایش به طور پیوسته زیاد و زیاد شود. او می خواهد و دستور می دهد، پدر و مادر هم بدون كوچك ترین مخالفتی انجام می دهند كه هرگز كودك دلبندشان ناراحت شود. چنین فرزند ای زمانی كه بزرگ و وارد اجتماع می شود از همه مردم توقع دارد كه مثل پدر و مادرش او را دوست بدارند و مطابق امیال و خواسته هایش واکنش‌ها كنند، ولی مردم نه از آدم لوس خوششان می آید نه به خواسته هایش اهمیت می دهند. به این ترتیب فرزند عزیز شما از اجتماع و مردم دلسرد شده است و احساس نکبت و شكست می كند، بنابراین گوشه گیر، كم حرف و منزوی می شود.
آنها معمولا در زندگی زناشویی هم دچار مشكل می شوند؛ لیکن زمانی كه پسر یا دختر لوس و نازپرورده ازدواج می كند، از همسرش توقع دارد كه مطابق میل و خواسته های او واکنش‌ها كند، اگر هر یك از آنها نخواهد مطابق میل دیگری واکنش‌ها كند، در این صورت اختلافات داخلی، دعوا و جر و بحث شروع می شود.
كودكان لوس معمولا خودخواه و از خود راضی می شوند. آنها خودشان را بالاتر از آنچه هستند تصور می كنند و معایب خود را نمی بینند. هر لحظه از دیگران توقع دارند از واکنش‌ها و كردارشان تعریف و تمجید كنند. به این ترتیب، آنها زیاد از افراد چاپلوس كه مدام از آنها تعریف می كنند خوششان می آید و افراد واقع بین را دوست ندارند. معمولا نمی توانند دوستی و علاقه دیگران را به خودشان جلب كنند و زیاد اوقات تنها هستند.
این كودكان اغلب معنوی ضعیف و روانی سریع زحمت و حساس دارند. هر لحظه به دیگران متكی هستند و اعتماد به نفس بسیار پایینی دارند. در برابر مشكلات زندگی خیلی سریع عقب نشینی می كنند، به جای این كه مشكلاتشان را حل و فصل كنند، توقع دارند دیگران كمك ارزش كنند.
فرزند هایی كه بیش از حد مورد ناز و نوازش والدین ارزش قرار می گیرند، كم كم و بتدریج بر پدر و مادر خویش تسلط پیدا می كنند. در نتیجه هنگامی که به سن نوجوانی و جوانی رسیدند، آن وقت از والدینشان توقعات بیشتری خواهند داشت. اگر هم پدر و مادر در برابر خواسته هایشان مقاومت و ایستادگی كنند آنقدر قهر و جر و بحث می كنند تا بالاخره آنها راضی شوند.

متاسفانه بعضی پدر و مادرها عیوب فرزندشان را نمی بینند یا نادیده می گیرند و در صدد اصلاح آن برنمی آیند و جهت خوشحال كردن او از هیچ كاری دریغ نمی كنند. آنها باید بدانند، این بزرگ ترین خیانت در حق فرزند دلبندشان هست؛ چراكه او هر لحظه كودك باقی نمی ماند بلكه بزرگ می شود و باید در اجتماع و میان مردم زندگی كند.
این نكته مهم است كه كودك باید بداند واقعا محبوب پدر و مادر است و در مواقع لزوم به كمكش می آیند، ولی از طرف دیگر هم باید بداند، اگر اشتباهی از او سر بزند مورد مواخذه والدینش قرار خواهد گرفت.

مادران، متهمان مهم لوس شدن فرزند ها

اگر می خواهید فرزندان خود را به خوبی تربیت کنید، باید بین ۵ تا ۱۰ کتاب در زمینه تربیت کودک مطالعه کرده باشید. بعد از آن آشنایی با فضای اینترنت هست؛ آیا که فرزند ها در این فضا آموزه های متفاوتی پیدا کرده، زیرک تر و باهوش تر از قبل شده است اند.

مقصر مهم لوس شدن فرزند ها، والدین و بخصوص مادران هستند. در اطراف خود بسیار مادرانی می بینیم که خودشان را وقف فرزند هایشان می کنند یا آنچنان به تغذیه و موادغذایی او می رسند که فرزند از ریخت و تناسب می افتد یا آنچنان به حرف و خواسته های او بها می دهند که فرزند تشخیص نمی دهد باید چه رفتاری از خود بروز دهد.

فرزند ای که در خانواده ای با این تفکر رشد پیدا می کند، هنگامی که وارد اجتماع می شود، دچار مسئله می شود. او که با این رفتار، با تصویر العمل تند همسالان و معلمانش رو به رو می شود، در جامعه سرخورده می شود. علاوه بر آن اگر وضع مالی پدر و مادر خوب باشد، پرسشها آن کودک نیز زیاد هست؛ لیکن دیگر فرزند دلیلی جهت درس خواندن و تلاش نمی بیند و متکی به ثروت پدر و مادر است.

همه چیز به موقع و در وقت خود انجام شود

چنانچه کودکان از قوانین خانواده پیروی نکنند و حتی خلاف آن عمل کنند، جهت مثال در جمع فامیل رفتاری از آن ها سر بزند که مطابق با موازین تربیتی نباشد، آیا مورد نیاز است که مثلاً در جمع مورد تنبیه یا سرزنش قرار گیرند؟ مسلماً نه؛ یادآوری نکات تربیتی و قوانین موردنظر به کودک باید در منزل و به طور شخصی صورت گیرد. کودکان جهت قضاوت دیگران راجع به خودشان اهمیت فراوانی قائلند و چنانچه در حضور دیگران مورد توبیخ قرار گیرند رنجیده خاطر می شوند و در پاره ای موارد رفتارهای تلافی جویانه از آن ها سر خواهد زد. چنانچه حریم خانواده امنیت و اطمینان مورد نیاز را جهت کودک فراهم کند، او به راحتی می تواند غلط های خود را بپذیرد و هر موردی را که به او تذکر داده شود، عوض کردن دهد.
می توانیم به جای ناامیدکردن مکرر و پی در پی کودکان، آن ها را به داشتن رفتارها و اندیشه های خوب و مثبت تشویق کنیم. به علاوه، مورد نیاز است از شتابزدگی بپرهیزیم. در واقع باید به مراحل رشد کودک دقت داشته باشیم و به این توصیه مهم توجه کنیم که آیا کودک جهت انتظاری که از او داریم آمادگی مورد نیاز را دارد؛ یا خواسته و انتظار ما بالاتر از سن و توان اوست؟ رفتارهای کودکان و همین طور یادگیری بسیاری از رفتارها به رشد سیستم عصبی – مرکزی مربوط می شود. پختگی سیستم عصبی – مرکزی باید انجام شود تا کودکی قادر باشد صحبت کند، حرکت کند، راه برود، معنای بسیاری از مطالب را درک کند و خود قادر به انجام عمل باشد. بعد انتظار پیش از موقع و در واقع انتظارات زودرس از کودکان باعث فشارها و استرس های معنوی جهت آنان می شود و چنانچه کودکان نیز با کلام و زبان خود، والدین را از این اوضاع آگاه نکنند، این فشارها به گونه ای دیگر خود را نشان می دهند. مثلاً ممکن است به صورت علایم و نشانه های جسمانی یا حرکت ها و پرش هایی که به تیک عصبی آشنا می شوند ظاهر شوند.
والدین دوستی کنندهِ افراطی که معیارهای تربیتی و روش های یادگیری را در نظر نمی گیرند و صرفاً با دوستی های بی حد و حساب مانع اجتماعی شدن رفتارهای کودکان می شوند. چنین کودکانی معنای صبر و تحمل را در زندگی نمی آموزند و انسان هایی عجول و شخصیت هایی متزلزل بار خواهند آمد. اهمیت و ضرورت دانستن مطالب و نکات مطرح در مورد رشد کودکان آن است که به والدین این آشنایی را می دهد که به انتظارات خود نگاه مجددی داشته باشند تا چنانچه انتظارات و خواسته های آن ها بیش از حد توان فرزندان است یا برعکس، خواسته هایشان بسیار کمتر از توانمندی کودکان هست، رفتارهای خود را اصلاح کنند.
وقت هایی که به کودکان داده می شود تا در جمع همسالان خود قرار بگیرند باعث می شود که ضمن بازی، با هم ارتباط برقرار کنند و بسیاری رفتارهای اجتماعی را از یکدیگر بیاموزند. همکاری، تعاون، اشتراک و نظایر آن از مفاهیمی است که می توان با قرار دادن کودکان در گروه همسن به آن ها آموخت.

رفتارهایی که از کودکان سر می زند و در واقع سبک زندگی آنان را نشان می دهد، آموختنی و اکتسابی هست. بنابراین آنچه در مورد شخصیت، عادات، تجربیات و یادگیری کودکان مشاهده می کنیم، همه نشأت گرفته و تأثیرپذیر از محیط زندگیشان هست. روش هایی که والدین در قبال فرزندان اعمال می کنند، از جمله روش های تشویقی و تنبیهی، قوانین و مقررات در خانواده، نحوه اجرای قوانین خانواده، انعطاف داشتن، سختگیر، قاطع و یا تسلیم شونده بودن در ساخت فکری کودکان و رفتارهای آنان بسیار مؤثر است.

---

منابع : عصر کشور عزیزمان ایران / مهر منزل / فردا نیوز / براق