معنی اسم ذِکری

ذِكری :    (عربي) (جمع ذِکرَیات) یاد، یادگار، یادبود، خاطره.

اسم ذکری در لغت نامه دهخدا

ذکری .
[ ذِ را ] (ع اِمص ) اسم مصدر از ذکر.
تذکیر.
یاد.
یادآوردن .
یادآوری .
یادکرد.
(دهار).
یاد کردن .
(تاج المصادر بیهقی ) (دهار).
تذکار.
تذکیر.
ذکر.
تذکر.
|| بیان کردن .
خلاف نسیان .
|| قیامت .
ساعت .
رستخیز.
رستاخیز.
|| توبة.
انابة.
بازگشت از گناه : و انّی له الذکری .
|| وعظ.
پند.
اندرز.
عبرت : و ذکری لاولی الالباب .
و صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: و ذکری مصدر است بمعنی ذکر.
ومصدری بر وزن فعلی جز ذکری در زبان عرب نیامده است :مانند این آیات : و ذکری للمؤمنین .
و ذکری لاولی الالباب .
و اَنّی له الذکری .
ذکری .
[ ] (اِخ ) ابراهیم افندی .
از متأخرین شعرای عثمانی است .
مولد اوبه سال ۱۲۱۰ هَ .
ق .
در اوزیجه نزدیک شهر بلگراد صربستان .
و او در بوسنه به تحصیل مقدمات علوم پرداخت وسپس به موطن خویش بازگشت .
و در آنجا بنام کوچک مشهور است وی بترکی شعر می گفته است و بیت ذیل از اوست : جوش ایدلدن بیت قلبمده خم صهبای عشق بر عجب حالت گتوردی نفسمه سودای عشق .
(از قاموس الاعلام ترکی ).

اسم ذکری در فرهنگ فارسی

ذکری
( اسم ) ۱ – تذکیر یاد یاد آوری یاد کرد . ۲ – توبه انابه . ۳ – وعظ پند . ۴ – ( اسم ) قیامت رستاخیز .
عهد ذکری
این اصطلاح در دستور زبان عرب به ال داده شده است هرگاه مصحوب آن ذکری باشد مانند کما ارسلنا الی فرعون رسولا فعصی فرعون الرسول که ال در رسول دوم اشاره به رسول اول است که پیش از آن ذکر شده است