وَسیم : (عربی) (در قدیم) دارای نشان (زیبایی)، زیبا.
اسم وسیم در لغت نامه دهخدا
وسیم. [ وَ ](ع ص ) وجه وسیم ؛ روی نیکو. (مهذب الاسماء). || خوب روی. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).جمیل. خوب صورت. (غیاث اللغات ). گویند: فلان وسیم ؛ ای حسن الوجه. (منتهی الارب ) (آنندراج ). ج ، وسماء ، وسام.(منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) :
قسیم جسیم بسیم وسیم.
(گلستان و بوستان سعدی ).
|| زیبا. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). خوش منظر. (فرهنگ فارسی معین ). || نشان کرده. (آنندراج ). نشان کرده شده. (غیاث اللغات از صراح ). داغ نهاده.