صِديق : (عربي) ۱- (در تصوف) بنده‌ي خاص خداوند؛ ۲- (در قديم) بسيار راستگو و درستكار؛ ۳- (در عرفان) صديق كسي را مي‌گويند كه در گفتار و كردار و دانش‌ها و احوال و روش و نيات و خوي و اخلاق خود راست باشد و راستي و درستي او در مجاورين او تأثير كند؛ ۴- (اَعلام) لقب ابوبكر صديق اولين خليفه، بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص).