صَفي : (عربي) ۱- (در قديم) خالص و يگانه (دوست)؛ ۲- برگزيده؛ صاف، پاك، روشن؛ ۳- (به مجاز) صفي‌الله؛ ۴- (اَعلام) صَفی، فخرالدین علی: [قرن ۸ و۹ هجری] شاعر، نویسنده و واعظ ایرانی، پسر ملاحسین کاشفی سبزواری، مؤلف لَطایفُ الطّوایف، رَشَحات عین اَلحَیات، در شرح حال بزرگان سلسله‌ي نقشبندی، منظومه‌ي محمود و ایاز و بدایع الوقایع، در شرح سرگذشت خودش و برخی رویدادهای آن زمان، همه به فارسی.
