شهابالدين: (عربي) ۱- نورِ دين، آن كه وجودش براي دين تابناك است؛ ۲- (اَعلام) ۱) شهابالدين عبدالله کرمانی: [قرن ۸ و۹ هجری] خوشنویس، شاعر و ادیب و موسیقیدان ایرانی، جانشین علیشیر نوایی در وزارت سلطان حسینی بایقرا؛ ۲) شهابالدين عمرابن محمّد: (شهابالدين سهروردی) [۵۳۹-۶۳۲ قمری] صوفی ایرانی، از پیشوایان فرقه‌ي سهروردیه، مؤلف عوارف المعارف به عربی؛ ۳) شهابالدين همدانی: [قرن ۸ هجری] صوفی و روحانی ایرانی مقیم هند، مؤلف ذخیرة الملوک؛ ۴) شهابالدين یحیی بن حبش: (= شیخ اشراق) [حدود ۵۵۰-۵۸۷ قمری] فیلسوف ایرانی بنیانگذار فلسفه‌ي اشراق. در حلب از سوی فقیهان به الحاد متهم شد و به فرمان صلاح‌‌الدين ایوبی او را کشتند. از آثار اوست: حکمت اشراق. تلویحات، مَشارع و مطارحات و هیاکِل نور. همه به عربی و داستانهای عرفانی به فارسی از جمله: آواز پر جبرئیل، روزی با جماعت صوفیان، عقل سرخ و لغت موران.
