معنی اسم دانیار

برای مشاهده با کیفیت بیشتر، روی تصویر کلیک کنید

دانیار :    (اَعلام) (= ودانوش) نام شخصي در داستان وامق و عذرا.

اسم دانیار در لغت نامه دهخدا

دان .
(اِ) مطلق دانه را گویند.
(برهان ).
دانه .
دانه ٔ هر چیز.
حبه .
مخفف دانه است .
(برهان ).
تخم هر چیز که بکارند و بروید.
(آنندراج ) : دان است و دام خال و خم زلف آن صنم من سال و ماه بسته بدان دان و دام دل .
سوزنی .
فراخی در جهان چندان اثر کرد که یک دان غله صد دان بیشتر کرد.
نظامی .
لطف را دام دو زلفت دانه ٔ جان ساخته عاشقانت مرغ دل را صید آن دان یافته .
محمد کاتب بلخی (از لباب الالباب ج ۲ ص ۴۲۲).
– آب و دان ؛ آب و دانه .
آب و چینه .
– پنبه دان ؛ پنبه دانه .
– کنف دان ؛ دانه ٔ کنف .
کنودان .
– ناردان ؛ دانه ٔ انار : شگفت نیست دلم چون انار اگر بکفید که قطره قطره ٔ خونش بناردان ماند.
سعدی .
– دان کردن ؛ دانه کردن .
از غلاف برآوردن غله یا حبوب غلاف دارچون باقلا و لوبیا و نخود و عدس و یا برخی میوه ها چون انار و جز آن .
|| چینه .
چینه که مرغ را دهند.
دانه که مرغان را دهند: بمرغها دان دادن ؛ چینه دادن .
– دان درشت جمع کرده است ؛ کاری فوق طاقت و توانائی کرده است .
– دان درشت یا بزرگ برچیده بودن ؛ بیرون توانائی کاری کردن .
– دان خوردن ؛ چینه برچیدن .
دانه و چینه خوردن مرغ .
– دان پاچیدن ؛ پراکندن دانه میان مرغان که برچینند.
– || مجازاً خرجی کردن برای فریفتن .
|| آنچه درآش ریزند از حبوب : این آش آبش یک طرف است و دانش یک طرف ؛ جانیفتاده است ، نیک نپخته است .
– دان بودن برنج یا عدس یا لوبیای پخته ؛ نیک نپخته بودن دانه های آن : این برنج دان است ؛ آنچنان نپخته است که دانه ها نرم شود و خامی آن بتمامی برود.
مقابل خمیر بودن .
|| آشی که از نخود و باقلا و امثال آن پزند و آنرا آش هفت دانه گویند و آش عاشورا نیز گویند.
(آنندراج ).
|| بهندی شلتوک را گویند.
|| هرچیز که چون دانه و حبه ای از بدن برآید نظیر آبله و یا سرخک و یا آبله مرغان و جز آن .
– دان دان ؛ پرآبله .
پر از برجستگی های کوچک حبه و دانه مانند.
رجوع به همین کلمه در ردیف خود شود.
دان .
(نف مرخم ) مخفف داننده است ، صفت فاعلی از دانستن .
ترکیبات ذیل که بترتیب الفباء مرتب داشته شده شاهد این معنی کلمه ٔ دان است در ترکیب با کلمات دیگر: – آداب دان ؛ داننده ٔ آداب .
آشنا به آداب .
رسم دان .
– ادادان ؛ داننده ٔ ادا : هر چه در خاطر عاشق گذرد میدانی خوش ادافهم و ادایاب و ادادان شده ای .
صائب .
– بسیاردان ؛ علامه : بدو گفت ای مرد بسیاردان تو بهرام را نزد ما خوار خوان .
فردوسی .
– بِهدان ؛ نیک داننده : نه با آنت مهر و نه با اینت کین که بهدان توئی ای جهان آفرین .
فردوسی .
– پردان ؛ بسیاردان .
– تاریخ دان ؛ دانای به تاریخ .
عالم بتاریخ .
– تفسیردان ؛ واقف بر تفسیر.
عالم تفسیر : زیان میکند مرد تفسیردان که علم و ادب میفروشد بنان .
سعدی .
– جغرافیادان ؛ جغرافی دان .
عالم به جغرافیا.
– چاره دان ؛ چاره شناس : تو هرچ اندرین کاردانی بگوی که تو چاره دانی و من چاره جوی .
فردوسی .
بسا چاره دان کو بسختی بمرد که بیچاره گوی سلامت ببرد.
سعدی .
– حسابدان ؛ واقف و مطلع بعلم حساب .
عالم به حساب .
– خرده دان ؛ نکته دان : سعدی دلاوری و زبان آوری مکن تا عیب نشمرند بزرگان خرده دان .
سعدی .
– خدای دان ؛ خدای شناس : اگر خدای پرستی تو خلق را مپرست خدای دانی خلق خدای را مازار.
ناصرخسرو.
– رازدان ؛ داننده ٔ راز : خدای رازدان کس را ز مخلوق نکرده ست آگه از راز مستر.
ناصرخسرو – راه دان ؛ بلدراه .
آشنای براه .
داننده ٔ راه : ره دور بی راه دانان شدند.
نظامی .
– رسم دان ؛ واقف و عالم برسوم .
آداب دان .
– رسوم دان ؛ رسم دان .
– رموزدان ؛ داننده ٔ رموز.
واقف اسرار.
– رمل دان ؛ عالم به علم رمل .
– زبان دان ؛ عالم زبان .
داننده ٔ زبان .
– || زبان آور : زباندان یکی مرد مردم شناس .
نظامی .
زباندانی آمد بصاحبدلی که محکم فرومانده ام در گلی .
سعدی .
– سخندان ؛ سخن گو.
ناطق : سپهبد هرآنجا که بد موبدی سخندان و بیداردل بخردی .
فردوسی .
شنید این سخن پیر فرخنده فال سخندان بود مرد دیرینه سال .
سعدی .
– شیمیدان ؛ عالم بعلم شیمی .
– عربیدان .
(آنندراج ) ؛ داننده ٔ زبان عربی .
– علمدان ؛ دانا.
عالم .
– غیبدان ؛ واقف بر غیب : درین بام گردان و این بوم ساکن ببین صنعت و حکمت غیبدان را.
ناصرخسرو.
دری را که در غیب شد ناپدید بجز غیبدان کس نداند کلید.
نظامی .
زورت ار پیش میرود با ما با خداوند غیبدان نرود.
سعدی .
– فلسفه دان ؛ فیلسوف .
دانا بفلسفه : ایا فلسفه دان بسیارگوی نپویم براهی که گویی بپوی .
فردوسی .
– فیزیکدان ؛ عالم بعلم فیزیک .
– قدردان ؛ قدرشناس .
– کاردان ؛ واقف و مطلعبر امور و کارها : چه گویددرین مردم ژرف بین چه دانی تو ای کاردان اندرین .
فردوسی .
شدند انجمن کاردانان دهر.
نظامی .
که این کاردان مرد آهسته رای .
نظامی .
برآورد سر مرد بسیاردان چنین گفت کای خسرو کاردان .
سعدی .
– موسیقیدان ؛ موسیقی شناس .
عالم بفن موسیقی .
– نادان ؛ جاهل .
نداننده : مثل زیرکان و چنبر عشق طفل نادان ومار رنگین است .
سعدی .
– نکته دان ؛ خرده دان .
– نهان دان ؛ غیب دان .
– نیکدان ؛ به دان .
– همه دان ؛ بسیارآگاه .
نیک مطلع.
داننده ٔ همه چیز.
مقابل هیچ ندان .
– هندسه دان ؛ عالم بعلم هندسه .
– هیچ ندان (هیچ مدان ) ؛ مقابل همه دان : یارم همه دانی و خودم هیچ ندانی یارب چکند هیچ ندان با همه دانی .
؟ رجوع به هر یک از این ترکیبات در جای خود شود.
|| (فعل امر) امر به دانستن است یعنی بدان .
(برهان ) (آنندراج ).
دان .
(اِ) در آخر کلمه معنی ظرفیت بخشد.
(برهان ).
جای هر چیز.
در کلمات مرکبه افاده ٔ معنی ظرفیت کند و هرچه بدان مضاف شود افاده کند که ظرف آن چیز بود.
جای و مکان و ظرف (در کلمات مرکبه ).
ترکیبات ذیل از جمله شواهد آن است که به ترتیب الفباء مرتب داشته ایم : – آبدان ؛ غدیر.
آبگیر.
برکه : گرد آن آبدان روشسته سوسن و نرگس و سمن رسته .
نظامی .
فتد تشنه در آبدانی عمیق .
سعدی .
– آتشدان ؛ ظرفی که در آن آتش نهند : دو گوهرست بدین وقت شرط مجلس ما قنینه معدن این و تنور مسکن آن یکی چو آب زر اندر میان جام و قدح یکی چو برگ گل اندر میان آتشدان .
سعدی .
– آبدستدان ؛ ظرف آبدست .
– آشغالدان ؛ زباله دان .
– آفتابه دان ؛ جای آفتابه .
– آرزودان ؛ جایگاه آروزها.
معدن آروزها : از بسی آرزو که بر خوان بود آن نه خوان بود آرزودان بود.
نظامی .
– آینه دان ؛ جای آینه .
– ادویه دان ؛ ظرفی که درآن ادویه ریزند.
– استودان ؛ ستودان .
– اسکندان ؛ کلیدان .
مغلق .
– اشناندان ؛ محرضة.
– انفیه دان ؛ ظرف انفیه .
– انگشتانه دان ؛ جای انگشتانه .
– باجدان ؛ باژدان .
– باردان ؛ ظرف .
– باژدان ؛ باجدان .
آنجا که باژ گیرند.
– بچه دان ؛ رحم .
– بویدان ؛ عطردان .
– پایدان ؛ کفش .
– پشه دان ؛ پشه بند.
– پیه دان ؛ جای پیه .
– تاجدان .
(آنندراج ) ؛ جای نهادن تاج .
– تابدان ؛ گلخن حمام .
کوره ٔ مسگری و امثال آن .
– تاریکدان .
(آنندراج ).
– تخمدان ؛ محل تخم .
– تریاکدان ؛ جای تریاک .
– || مجازاً و بطعن ، ساعت کهنه که نیک کار نکند.
– || آلتی از آلات تناسلی .
– توشه دان ؛ زاددان .
ظرفی که در آن توشه نهند.
– تیردان ؛ کیش .
قربان .
جای تیر.
ترکش .
– ثفلدان ؛ جای ثفل .
– جامه دان ؛ جای لباس .
چمدان : جامه دانی دارد آن سیمین زنخ کاندرو گم میشود کالای من .
سعدی .
– جرعه دان ؛ ظرفی که در آن جرعه ٔ شراب ریزند.
– جزوه دان .
(آنندراج ) ؛ جزوه کش .
جای جزوه .
– جودان ؛ چینه دان مرغ .
– جوهردان .
(آنندراج ) ؛ ظرف جوهر.
– چاشتدان ؛ صندوق یا صندوقچه ٔ نان .
ظرف نان و طعام .
– چاشدان ؛ چاشتدان .
ظرف که در آن نان و خوردنی نهند.
– چایدان ؛ ظرف چای ، جای چای خشک .
– چراغدان ؛ پیه سوز : چراغی میدیدم افروخته و در آن چراغدان روغن تمام و فتیله می بود.
(انیس الطالبین بخاری ).
برخی جانت شوم که شمع افق را پیش بمیرد چراغدان ثریا.
سعدی .
– چرسدان ؛ جای چرس .
– چرمدان ؛ کیسه ٔ پوستی .
– چشمدان .
(آنندراج ) ؛ جایگاه چشم .
– چمدان ؛ جامه دان .
– چقماقدان .
(آنندراج ) ؛ ظرف و جای چقماق .
– چینه دان ؛ ژاغر.
حوصله .
– حبدان ؛ ظرف حب .
جای حب .
– خاکدان ؛ جای ریختن خاک .
– || مجازاً ، درون گور : چو در خاکدان لحد خفت مرد قیامت بیفشاند از روی گرد.
سعدی .
– || زمین : کجا خاکدان باشد و آبگیر ز غربال و طشتی بود ناگزیر.
نظامی .
– || مجازاً ، دنیا.
این جهان .
این سرای : شما نیز چون از جهان بگذرید ازین خاکدان تیره خاکی برید.
نظامی .
خانه ٔ خاکدان دو در دارد تا یکی را برد یکی آرد.
نظامی .
– خاکروبه دان ؛ زباله دان .
– خاکستردان ؛ آنجا که خاکستر ریزند.
ظرف خاکستر.
جای خاکستر.
– خاندان (اینجا دان زائدست ) ؛ دودمان : پسر نوح با بدان بنشست خاندان نبوتش گم شد.
سعدی .
– خُمدان ؛ شرابخانه .
میکده .
– || کوره ٔ خشت پزی .
– داردان ؛ تخمدان .
زمینی که شاخه های درخت در آن فروبرند تا سبز شود و از آنجا بجای دیگر نقل کنند.
– دارودان ؛ ظرف دارو.
ذروردان .
– دانه دان ؛ جای دانه .
– دخمه دان ؛ دخمه .
(شاهنامه ٔ عبدالقادر ص ۱۰۷۴ از ولف ذیل دخمه دان ).
– دوددان .
رجوع به دوددان شود.
– دوکدان ؛ صندوقچه و سبدی کوچک که در آن گروهه ٔ ریسمان و دوک نهند.
– دیگدان ؛ دیگ : ز دیگدان لئیمان چو دود بگریزند نه دست کفچه کنند از برای کاسه و آش .
؟ – ذروردان ؛ دارودان .
– رختدان ؛ جای رخت و جامه .
– رنجک دان .
(آنندراج ).
ظرف باروت .
دبه .
– روشندان ؛تابدان .
– || روشنی دان .
چراغدان .
– روغندان ؛ جای روغن .
– زاددان ؛ توشه دان .
– زباله دان ؛ خاکروبه دان .
زبیل دان .
– زبیلدان .
زباله دان .
– زغالدان ؛ آنجا که زغال انبار کنند.
– زنبیلدان ؛ جای نهادن زنبیل .
– زنخدان (در این کلمه دان زائد است ) ؛ زنخ .
چانه .
– زندان (در این کلمه مشکوک است ) ؛ محبس .
– زنگدان ؛ زنگله .
جلاجل .
– زهدان ؛ بچه دان .
رحم .
– سبودان .
(آنندراج ) ؛ جای سبو.
– ستودان ؛ استودان .
گورخانه ٔ زرتشتیان .
گورستان بهدینان .
– سرمه دان ؛ جای سرمه .
– || مجازاً شرم زن : تا شبی پای در دواجش برد میل در سرمه دان عاجش برد.
سعدی .
– سکردان ؛ شکردان .
– سگدان (سگدانی ) ؛ جای سگ .
– || تعبیری مثلی از محلی کثیف و ناپاک .
– سلفدان (سرفدان ) ؛ جای افکندن آب دهان و رطوبت سینه هنگام سرفیدن .
– سنگدان ؛ نام یکی از دستگاههای گوارش مرغان .
– سوختدان (در نانوایی ) ؛ آنجا که بته ٔ گون و خار انبار کنند تا در تنور نانوائی بکار برند.
– سوزندان ؛ جای سوزن .
– سیاهیدان ؛ دوات .
– سیگاردان ؛ جای سیگار.
ظرف که در آن سیگار نهند.
– شاشدان ؛ مثانه .
– || ظرف شب .
– شانه دان ؛ جای شانه .
– شکردان ؛ ظرف شکر.
– شمعدان ؛ جای شمع که در آن شمع نهند و افروزند : امید هست که روشن بود برو شب گور که شمعدان مکارم ز پیش بفرستاد.
سعدی .
– شیردان ؛ ظرف شیر.
– عطردان ؛ بوی دان .
– علفدان ؛ مخلات .
– عیشدان ؛ مجلس عیش : گفت این باغ را که جان منست چون فروشم که عیشدان منست .
نظامی .
– غالیه دان ؛ جای غالیه : دارد خجسته غالیه دانی ز سندروس چون نیمه ای بعنبر سارا بیاکنی .
منوچهری .
– غُله دان ؛ غلک : خانه ٔ غولند بپردازشان در غله دان عدم اندازشان .
نظامی .
– قدمدان .
(آنندراج )؟ – قفدان ؛ کف دان .
جوالیقی در المعرب گوید: بالتحریک فارسی معرب است و از ابن درید نقل کند که آن خریطه ٔعطار باشد« : فی جونة کقفدان العطار».
ادی شیر نویسد مرکب از «کف » به معنی سرمه و «دان » اداتی که باسماء پیوندد و دلالت بر ظرفیت کند.
(حاشیه ٔ المعرب ص ۶۳).
– قلمدان ؛ جای قلم .
– قنددان ؛ ظرف قند.
– قهوه دان ؛ ظرفی خاص پختن قهوه .
– || ظرفی مسین چون کوزه ، نگهداری یا حمل آب را.
– کاله دان ؛ سبدی که زنان پنبه ٔ رشته و ریسمان رشته را در آن نهند.
– کاهدان ؛ انبارکاه .
– کتابدان ؛ جای کتاب .
– کلیدان (کلیددان ) ؛ آلت گشاد و بست در.
اسکندان .
– کماجدان ؛ نوعی دیگ مسی .
– کماندان ؛ جای کمان .
– کمیزدان ؛ شاشدان .
ظرف شب .
اصیص .
– کهدان ؛ کاهدان : مردان بمیدان جهندو ما به کهدان جهیم .
– کهنه خاکدان ؛ دنیا.
رجوع به کهنه خاکدان شود.
– کیفدان ؛ جای کیف .
تریاک دان .
– گاودان (گاودانی ) ؛ جای نگهداری گاو.
– گلابدان ؛ جای گلاب .
گلاب پاش : مهر از سر نامه برگرفتم گویی که سر گلابدانست .
قائم مقام فراهانی .
– گلدان ؛ ظرفی بیشتر سفالین و یا بلورین و گاه فلزین که در آن گل نهند یا کارند.
– گنج دان ؛ خزانه : ز گنجی که او را فرستاد دهر بهر گنجدانی فرستاد بهر.
نظامی .
گر او گنجدان شد تویی گنج بخش .
نظامی .
– لیقه دان ؛ دوات .
– ماردان ؛ آنجا که مار بود یا مار بسیار بود.
– ماهیدان ؛ حوض .
– مرغدان (مرغدانی ) ؛ لانه ٔمرغ .
جای نگهداری ماکیان و خروس .
– مرهمدان ؛ ظرف که در آن مرهم نهند : اگر هزار جراحت نهی تو بر دل ریش دوای درد منست آن دهان مرهمدان .
سعدی .
– میوه دان ؛ ظرف میوه .
– نامه دان ؛ جای نامه .
– ناندان (ناندانی ) ؛ جای نان .
ظرف نان .
– || مجازاً محل ارتزاق .
– ناودان (در این کلمه دان زائد است ) ؛ ناوی از چوب یا فلز متصل ببام خانه راندن آب باران را فرود سرای : کنون در خطرگاه جان آمدیم ز باران سوی ناودان آمدیم نظامی .
ناودان چشم رنجوران عشق گر فروریزند خون آید بجوی .
سعدی .
– نرگسدان ؛ ظرفی که در آن نرگس نهند.
– نقلدان ؛جای نقل .
برنی : بفرمود کارند خوانهای خورد همان نقلدان های نادیده گرد.
نظامی – نگیندان ؛ حلقه .
جای نگین انگشتری : نگیندان او را چه زود و چه دیر گهی کرد بالا گهی کرد زیر.
نظامی .
– نمدان ؛ شرم زن .
– نمکدان ؛ ظرف نمک : از خنده ٔ شیرین نمکدان دهانت خون میرود از دل چو نمک خورده کبابی .
سعدی .
– هلفدان (هلفدانی ) ؛ هلدانی .
هولدان .
هولدانی .
هلدانی .
هلفدانی .
سیاه چال .
– || مجازاً زندان یا زندانی تاریک .
– هیزمدان ؛ آنجا که هیزم انبار کنند.
– هیمه دان ؛ هیزم دان .
– یخدان ؛ ظرف یخ .
– یخدان (ظاهراً تلفظی عامیانه از رختدان ) ؛ محل نهادن جامه .
صندوق .
|| مزید مؤخر امکنه آید چون : آزادان .
اندان .
بردان .
بزدان .
بجدان .
بتخذان .
تمیثمندان .
جردان .
جوزدان .
جواندان .
خوبدندان .
خفدان .
خیاذان .
دمندان .
داوردان .
داودان .
دودان .
دیکدان .
راذان .
ریدان .
زغن دان .
زندان .
زبیلاذان .
سکندان .
سبندان .
بغدان .
شنذان .
عصلادان .
عدان .
عبادان .
عشدان .
غیدان .
غمدان .
فرهادان .
غوذان .
قنطره دان .
کبوذان .
گاودان .
گاوردان .
نبادان .
ورندان .
ورذان .
دان .
(ع اِ) تلفظ عامیانه ٔ اذن ، به معنی گوش .
(دزی ج ۱ ص ۴۲۰).
در تداول عامه ٔ عراق ذان گفته میشود.
دان .
(اِخ ) نام محقق و مورخی است که در خصوص تاریخ سری منسوب به پروکوپ (پروکوپیوس ) رومی تحقیق کرده است و باثبات رسانیده که تاریخ مذکور ریخته ٔ قلم پروکوپ است وعقاید دیگران که آنرا از این مورخ نمیدانندمردود میباشد.
رجوع به ایران باستان ج ۱ ص ۹۰ شود.
دان .
(اِخ ) از فرزندان یعقوب علیه السلام است .
(تاریخ گزیده چ اروپا ص ۲۱).
نام یکی از دوازده پسر یعقوب پیامبر.
وی نیای یکی از اسباط دوازده گانه است .
مادر وی تلبهه کنیز راحیل زوجه ٔ یعقوب بوده است .
(قاموس الاعلام ترکی ) : چنین بد نوشته که ما ده جوان یهودا و شمعون و روبین و دان زبولون و نفتال ولاوی و خاد و آزر و یساخر گنج داد.
شمسی (یوسف و زلیخا).
در قاموس کتاب مقدس آمده است : دان ، (بمعنی قاضی ) اول اسم شخصی میباشد (پیدایش ۳۰:۶).
یعنی پسر پنجمین یعقوب که خود آن جناب در باره ٔاو بدینطور نبوت فرمود (پیدایش ۴۹:۱۶ و ۱۷): «دان قوم خود را داوری خواهد کرد چون یکی از اسباط اسرائیل دان ماری خواهد بود بسر راه و افعی بر کنار طریق که پاشنه اسب را بگزد تا سوارش از عقب افتد» و قصد از آنچه در «پیدایش ۴۹: ۱۶ و ۱۷» در باره ٔ او وارد گشته این است که سبط او را نیز با سایر اسباط اسرائیل مساوی نمایند در حالیکه او پسر متعه میباشد.
اما با سایر نبوات وارده در حق دان دلالت بر زیرکی و فطانت و مکر ذریه او مینماید و بر مطالعه کننده ٔ کتب عهد عتیق واضح است که شمشون که یکی از مشاهیر سبط دان بود چقدر زیرکی ، حیله و فطانت داشت (داود ۱۴: و ۱۵).
و دور نیست که این صفت زیرکی و فطانت و حیله وری مخصوص این طایفه بوده است .
(داود ۱۸:۲۶ و ۲۷).
و نیز رجوع به افعی شود.
(قاموس کتاب مقدس ).
دان .
(اِخ ) اسم سبطی میباشد (خروج ۳۱:۶) که قسمت و حدود ایشان از طرفی در میانه ٔ املاک یهودا و افرائیم واقع و از طرفی دیگر در میانه ٔ حدود بن یامین و کناره ٔ دریا واقع بود و بهیچوجه ایشان را استراحت و آسودگی نبود.
(مقابل ) (یوشع ۱۹: ۴۰ – ۴۸) (داود۱:۳۴ و ۳۵ و ۱۸:۱).
بلکه غالباً متوطنین آن بلاد مشرب صافی ایشان را تیره و عیش را بر ایشان تلخ میگردانیدند اما مملکت ایشان خرم و بارور و دارای کوه و دشت بسیار و مساحتش از قسمتهای سایر اسباط کوچکتر بود.
(یوشع ۱۹:۴۰ – ۴۷) (داود ۱: ۳۴ و ۳۵ و ۱۸:۱) بدین لحاظ همواره در پی آن بودند که محلی را بدست آورده برای خود آباد نمایند.
پس پنج تن از مردان جنگ دیده و کارآزموده را انتخاب کرده بجاسوسی فرستادند و ایشان محلی را در حدود شمال بنظر درآوردند که اهالیش در کمال آسودگی و اطمینان بسر می بردند و اسم آن مکان لایش (داود ۱۸:۷) یا لشم بود (یوشع ۱۹ : ۴۷).
بنابراین آن پنج تن بقوم خود برگشته احوال را کما هوحقه بیان نمودند پس همگی در میان آن افتادند که چاره اندیشند و اهالی لایش را مستأصل نمایند.
چنانکه این مطلب در کتاب داوران مسطور است علی الجمله بر لایش حمله آورده تیغ در آن نهاده شهر را به آتش سوختند بعد از آن مجدداً آنرا بنا نموده دان نام نهادند.
(قاموس کتاب مقدس ).
دان .
(اِخ ) اسم شهری که تفصیل بنای آن ذیل ماده ٔ قبل مذکور گردید موقعش در طرف شمالی زمین بنی اسرائیل در قسمت نفتالی در دامنه ٔ کوه حرمون نزدیک به تل القاضی میباشد پادشاه آشوریه به این شهر دست یافت (اول پادشاهان ۱۵: ۲۰) یربعام نیز گوساله ٔ زرین رادر آن برپا نموده .
(اول پادشاهان ۱۰:۲۹) (عاموس ۸:۱۴) عبادت بت را رواج داده در حالیکه قبل از یربعام هم بدان مشغول بودند (داوران ۱۸:۱۷-۱۷؛ و ۲۴-۳۱) و ازقرار معلوم دائره ٔ تجارتش وسیع بوده و بواسطه ٔ اینکه بر حدود واقع بود انبیاء در نبوات خود بدان اشاره فرموده اند.
(ارمیا ۴:۵ و ۸:۱۶) (قاموس کتاب مقدس ).
دأن .
[ دَ ءِ ن َ ] (اِ) صورت و تلفظ اوستائی کلمه ٔ دین است .
رجوع به دین و نیز رجوع به فرهنگ ایران باستان تألیف آقای پورداود ج ۱ ص ۳ شود.<

اسم دانیار در فرهنگ لغت معین

دان
۱ – ریشة دانستن . ۲ – (فع .) مفرد امر حاضر از «دانستن » ۳ – (ص فا.) در ترکیبات به معنی «داننده » آید: حساب دان ، ریاضی دان . قدردان .
دان
(اِ.) ۱ – دانه . ۲ – بذر گیاه . ؛ ~ پاشیدن کنایه از: تطمیع کردن و به جانب خود آوردن .
بچه دان
( ~.) (اِمر.) رحم ، زهدان .
برگه دان
( ~.) (اِ.) جعبه یا قفسة کشوداری که برگه ها را در آن قرار می دهند.
ذباله دان
( ~.) [ ع – فا. ] (اِمر.) جایی که در آن آشغال ریزند.
زباله دان
( ~.) [ ع – فا. ] (اِ.) ۱ – مزبله ، جای انداختن زباله . ۲ – جای بسیار کثیف .
غله دان
( ~ .) [ ع – فا. ] (اِمر.) انبار غله .
فیزیک دان
[ فر – فا. ] (ص فا. اِ.) کسی که از علم فیزیک آگاه باشد.
کحل دان
(کُ حْ لْ) [ ع – فا. ] (اِمر.) سرمه دان .
لیقه دان
( ~ .) [ ع – فا. ] (اِمر.) دوات مرکب و شنجرف .
جامه دان
( ~.) (اِمر.) ۱ – صندوقی که در آن جامه ها را گذارند. ۲ – اتاقی که در آن جامه ها را حفظ کنند.
چینه دان
( ~.)(اِ.) کیسه مانندی که در امتداد مری اکثر پرندگان قرار دارد و چینه وارد آن می شود.
حقوق دان
( ~ .) [ ع – فا. ] (ص فا.) متخصص در رشته حقوق .
خاک دان
(اِمر.) ۱ – محل ریختن خاک و خاکروبه ، مزبله . ۲ – کنایه از: دنیا ، جهان عالم .
یخ دان
( ~.) (اِمر.) ۱ – ظرفی که یخ در آن نهند. ۲ – ظرفی صندوق مانند که در سفر خوراکی ها را در آن نهند. ۳ – هرچیز از مال و اسباب که ذخیره گذارند تا وقت حاجت به کار آید.

اسم دانیار در فرهنگ عمید

دان
۱. خوراکی از گندم و ارزن و مانند آن که به پرندگان می دهند. ۲. [قدیمی] تخم گیاه: فراخی در جهان چندان اثر کرد / که یک دان غله صد دان بیشتر کرد (نظامی: لغت نامه: دان). * دان کردن: (مصدر متعدی) [عامیانه] از پوست درآوردن دانه.
دان
جا؛ مکان؛ ظرف (در ترکیب با کلمۀ دیگر): آبدان ، آتشدان ، پیه دان ، چایدان ، چینه دان ، روغندان ، زهدان ، سرمه دان ، سوزندان ، شمعدان ، کاهدان ، گلدان ، نمکدان ، یخدان.
دان
۱. =دانستن ۲. داننده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): آداب دان ، بسیاردان ، تاریخ دان ، حسابدان ، سخندان ، غیب دان ، قدردان ، موسیقی دان ، نکته دان.
زباله دان
جایی یا ظرفی که در آن خاک روبه و آشغال می ریزند؛ خاک روبه دان.
انفیه دان
ظرف کوچکی که در آن انفیه نگاه دارند.
حقوق دان
کسی که علم حقوق خوانده و قوانین و مقرارت حقوقی را می داند.
بچه دان
= رحِم
برسم دان
وسیله ای به شکل دو پایۀ فلزی با دوشاخۀ هلالی شکل که برسم را روی آن قرار می دهند.
برگه دان
جای قرار دادن برگه ها؛ جعبه یا قفسه ای که برگه ها به ترتیب در آن قرار داده می شود؛ فیشیه.
بوی دان
ظرفی که در آن عطر و چیزهای خوشبو بگذارند؛ عطردان.
توشه دان
۱. خورجین؛ کیسه. ۲. ظرفی یا جایی که توشه را در آن بگذارند.
ثفل دان
۱. جای ثفل. ۲. ظرفی که در آن اخلاط سینه و آب دهان بیندازند.
جامه دان
۱. چمدان. ۲. صندوق چرمی یا فلزی که در آن لباس می گذارند.
جزوه دان
وسیله ای که پوشه ها و دفاتر مربوط به یک موضوع را در آن می گذاشتند.
خرده دان
= خرده بین: سعدی دلاوری و زبان آوری مکن / تا عیب نشمرند بزرگان خرده دان (سعدی۱: ۶۶۱).
چاره دان
دانندۀ راه چاره و علاج؛ آن که راه علاج دردی یا اصلاح امری را بداند؛ چارهشناس: بسا چاره دانا به سختی بمرد / که بیچاره گوی سلامت ببرد (سعدی۱: ۱۴۰).
چاشت دان
۱. ظرفی که غذای چاشت را در آن بگذارند. ۲. ظرف نان و طعام.
چینه دان
کیسه ای که بین حلقوم و معدۀ مرغ قرار دارد و مواد غذایی داخل آن می شود؛ جاغر؛ ژاغر؛ شاغر؛ کژار؛ گژار؛ شکانک.
دانه دان
زمینی که در آن تخم گیاه ها یا دانه های درختان را بکارند که پس از سبز شدن به جای دیگر انتقال بدهند.
سوخت دان
۱. جای ریختن سوخت. ۲. جای انبار کردن و نگه داشتن سوخت.
شیمی دان
متخصص علم شیمی؛ شیمیست.
آداب دان
دانندۀ آداب؛ آشنا به آداب و رسوم.
حساب دان
کسی که حساب میداند؛ کسی که قواعد علم حساب را می داند.
غالیه دان
۱. ظرفی که در آن غالیه ریزند؛ جای غالیه. ۲. [مجاز] دهان یا زنخدان معشوق: زآن غالیه دان شکّرانگیز / مه غالیه سای و گل شکرریز (نظامی۳: ۵۱۳).
غله دان
انبار غله.
غله دان
= قلک: خانهٴ غولند بپردازشان / در غله دان عدم اندازشان (نظامی۱: ۱۴).
غم دان
۱. جای غم ؛ جایگاه غم . ۲. [مجاز] دنیا.
غیب دان
آن که از غیب آگاه است و غیب و نهان را می داند؛ دانندۀ غیب؛ عالم الغیب: زورت ار پیش می رود با ما / با خداوند غیب دان نرود (سعدی: ۷۸).
پیه دان
ظرفی که در آن پیه کنند؛ جای پیه.
نگین دان
۱. جای نگین. ۲. انگشتری.
نهان دان
غیب دان.
نکته دان
شخص زیرک و بافراست که خوب و بد را تمیز بدهد؛ نکته شناس.
همه دان
دانندۀ همه چیز؛ بسیارآگاه.
هیزم دان
جایی که هیزم انبار کنند؛ هیمه دان.
هیمه دان
هیزم دان؛ جای ریختن هیمه؛ انبار هیزم.
کاله دان
سبدی که زنان گلوله های پنبه و نخ های ریسیده را در آن می گذارند.
کماج دان
نوعی دیگ مسی بزرگ که معمولاً در آن نان کماج می پزند.
کمان دان
ظرفی که کمان را در آن بگذارند؛ قربان؛ نیم لنگ؛ کمانچوله.
زبان دان
۱. کسی که غیر از زبان مادری خود زبان دیگر هم می داند. ۲. [قدیمی ، مجاز] زبان آور؛ سخن دان؛ فصیح و بلیغ: زبان دانی آمد به صاحبدلی / که محکم فرومانده ام در گِلی (سعدی۱: ۸۱).
زغال دان
انبار زغال؛ جای ریختن زغال.
ستاره دان
ستاره شناس؛ منجم.
سخن دان
۱. دانا و واقف به شیوۀ سخن گفتن؛ کسی که سخن درست بگوید و بنویسد؛ ادیب؛ دانندۀ سخن: سخن دان پرورده پیر کهن / بیندیشد آنگه بگوید سخن (سعدی: ۵۶). ۲. [قدیمی ، مجاز] شاعر.
سرمه دان
کیسۀ کوچکی که در آن سرمه می ریزند.
فیزیک دان
دانشمند علم فیزیک.
قانون دان
آن که قانون بداند؛ حقوق دان؛ دانندۀ قانون.
گنج دان
خزانه؛ گنجینه؛ جای نگه داری گنج: همه گنج این گنج دان آن توست / سر و تاج ما هم به فرمان توست (نظامی۶: ۱۱۱۲).

اسم دانیار در فرهنگ فارسی

دان
نامی است که به بسیاری از پادشاهان اساطیری دانمارک داده اند و یکی از آنانرا جد اعلای دانمارکیان دانند.
آبدان , آتشدان , پیه دان , چینه دان , پسوند آخرکلمه , دانه , هسته , تخم گیاه , تخم میوه , پرندگان میخورند
پسوند مکان : آبدان آ تشدان چایدان چینه دان روغن دان زاهدان سرمه دان سوزن دان شمعدان قنددان قهوهدان کاهدان گلدان قلمدان جامه دان نمکدان یخدان .
صورت و تلفظ اوستائی کلم. دین است
دان پاچیدن
دان پاشیدن دانه پاچیدن
دان پاشیدن
دان پاچیدن
دان دادن
چینه دادن مرغ را
دان دان
متفرق و پاشان وپراکنده و از هم جدا
دان دان شدن
دانه بستن عسل و شیره انگور و همچنین هندوانه های از جنس خوب که نیک رسیده باشند .
دان دهرم
نام قسم دوم از قطعه سیزدهم کتاب بهارث که بیاس بن پراشر بروزگار جنگ بزرگ میان پاندو و اولاد کورو کرده است در هند
دان مرغ
چینه دانه که بمرغان دهند
دان و آب
از اتباع
دان کردن
دانه کردن
دان یعن
این نام که در دوم سموئیل مذکور است دور نیست که همان دانیال باشد و آن خرابه ایست که در نزدیکی اکزیب واقع است
آبدست دان
( اسم ) آبدستان ابریق آفتابه
آتش دان
اجاق منقل
آداب دان
( اسم ) آنکه آداب داند آنکه از آنکه از رسوم و تشریفات مطلع است .
آینه دان
( اسم ) قاب آیینه آینه نیام .
آیینه دان
( اسم ) قاب آیینه آینه نیام .
ابزار دان
( اسم ) ۱ – خورجین یا توبره ای که آلات کار بنا یا نجار و مانند آن در آنست . ۲ – ظرفی که بهارات و دیگ افزارها در آن نگاه دارند .
ادویه دان
( اسم ) ظرفی که ادوی. مطبخ در آن جای دارد .
اصل دان
( اسم ) شناسند. اصل عارف بحقیقت اشیا .
افزار دان
جای دیگ افزار . مقزحه
افکار دان
خستن مجروح کردن
املا دان
کسی که طریقه نوشتن کلمات را بخوبی می داند .
انا دان
( اسم ) ۱ – آنکه انا (من ) را داند و شناسد . ۲ – عارف ربانی .
انبار دان
ده از بخش بستان آباد شهرستان تبریز . آب از چشمه . محصول : غلات و ینجه .
انجیر دان
ده از بخش بستگ شهرستان لار آب از چشمه ۰ محصول : غلات خرما ۰
انفیه دان
( اسم ) جعبه و قوطیی که در آن انفیه کنند.
انگور دان
آلتی که در آن انگور را جهت ساختن شراب میفشارند .
اوزار دان
افزار دادن یا ادویه دان
باریک دان
نکته سنج
باور دان
نام دهی از شهرستان لار است
بچه دان
( اسم ) جای کودک در شکم مادر زهدان رحم .
برف دان
دهی است از دهستان کوهستان بخش داراب شهرستان فسا .
برگه دان
جای قرار دادن برگه ها این کلمه بجای کلمه فیشیر پذیرفته شده است .
بسیار دان
( صفت ) قسمی انار پردانه .
بلور دان
ده از بخش قصرقند شهرستان چاه بهار . آب از قنات . محصول غلات و خرما و برنج .
به دان
( اسم ) داناتر اعلم .
بوسه دان
( اسم ) دهان .
بوی دان
ظرفی را گویند که در آن به چیزی از عطریات کرده باشند .
بیش دان
بسیار دان . علامه .
پان دان
طایفه گیاههای
پرسه دان
( اسم ) زنبیل درویشان .
پشه دان
( اسم ) پشه بند
پلیتیک دان
( اسم ) سیاست شناس سیاسی مرد سیاسی .
پنبه دان
( اسم ) سبدی که زنان ریسنده پنبه را در آن نهند .
پیرایه دان
( اسم ) طبل. زنان که پیرایه و جواهر در آن نهند ظرفی است که زنان اسباب و جواهر در آن گذارند.
پیه دان
( اسم ) ۱- روغن دان ۲ ۰- ظرفی کوچک که در آن لحاف دوزان پیه کنند و سوزن در آن فرو برند تا چرب شود و آسانتر در جامه فرو رود و آسانتر بر آید ۳ ۰- پیه سوز۴ ۰- ساعت قراضه ساعت بدکار و بی ارزش ۰ یا مثل پیه دان ۰ ساعتی بد کار وبی ارز۰
تاریخ دان
داننده تاریخ مورخ .
ترازو دان
چون روستائی در شهر وارد شود بازاریان ترازوی مس یا برنج بردارند و در قفای او روان شده آن ترازو را بهم زنند تا آوازی از آن بر آید و مردم شهر مطلع شده هنگامه ریشخند گرم کنند .
تره دان
دهی است از دهستان نودان در بخش کوهمر. نودان شهرستان کازرون
تف دان
( اسم ) ۱ – ظرفی که در آن تف ریزند . ۲ – تفل دان .
تلخ دان
دهی از دهستان بازیافت است که در بخش اردل شهرستان شهرکرد واقع است .
توشه دان
( اسم ) ۱- ظرفی یا جایی که توشه را در آن گذارند . ۲ – خرجین کیسه .
ابتر . باله . قلع
تیر دان
( اسم ) جای تیر ترکش تیرکش .
جامه دان
( اسم ) ۱- صندوقی که در آن جامه ها را گذارند. ۲- اطاقی که در آن جامه ها را حفظ کنند.
جرعه دان
( اسم ) ظرفی که در آن جرع. شراب ریزند.
جزوه دان
( اسم ) جلدی مقواییچند پوشه را در آن جا دهند کارتن .
جغرافی دان
داننده جغرافی داننده جغرافیا کسی که بعلم جغرافیا آشناست .
چاره دان
دانند. چاره چاره ساز . صاحب تدبیر. یا دانند. علاج دردها . معالج .
چامه دان
سخندان . بلیغ . زبان آور . یا واعظ . خطیب .
چمه دان
ترکی شد. جامه دان . همان (( جامه دان )) است که در لهج. ترکی بدینصورت تلفظ شود .
چیلک دان
چینه دان . کراژ . ژاغر . زاغر . حوصله .

اسم دانیار در اسامی پسرانه و دخترانه

دان
نوع: پسرانه
ریشه اسم: عبری
معنی: قاضی ، داور نام یکی از پسران یعقوب(ع)
دانا
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: عاقل ، خردمند
دانژه
نوع: دخترانه
ریشه اسم: کردی
معنی: غنچه گل نیمه باز
دانش
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: مجموعه اطلاعات یا آگاهی هایی که از طریق آموختن ، تجربه ، یا مطالعه به دست می آید ، علم
دانوش
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: نام کسی که عذرا معشوقه وامق را فروخت
دانیا
نوع: دخترانه
ریشه اسم: هندی
معنی: گشنیز ، نوعی سبزی خوردنی از تیره چتریان
دانیال
نوع: پسرانه
ریشه اسم: عبری
معنی: خدا حاکم من است‌ ، نام یکی از چهار پیامبر مذکور در عهد عتیق

اسم دانیار در لغت نامه دهخدا

یار.
(اِ) اعانت کننده .
(برهان ) (شرفنامه ).
معین .
(دهار).
مدد.
مددکار.
(غیاث اللغات ).
عون .
معاون .
ناصر.
نصیر.
عضد.
معاضد.
ظهیر.
پشت .
یاور.
مدد.
ساعد.
دستگیر.
طرفدار.
دستیار.
مساعد.
ولی .
رِدْء : خرد باد همواره سالار تو مباد از جهان جز خرد یار تو.
ابوشکور.
و این سه گروه با یکدیگر به حربند و چون دشمنی پدید آید با یکدیگر یار باشند.
(حدود العالم ).
ترا یار کردارها باد و بس که باشد به هرجات فریاد رس .
فردوسی .
همی خواستی از یلان زینهار پیاده بماندی نبودیش یار.
فردوسی .
همیشه جهاندار یار توباد سر اختر اندر کنار توباد.
فردوسی .
شما را جهان آفرین یار باد همیشه سربخت بیدار باد.
فردوسی .
همه نیزه بودی به جنگش به چنگ کمان یار او بود و تیر خدنگ .
فردوسی .
ز استخر مهر آذر پارسی بیاید به درگاه با یار سی .
فردوسی .
نخواهد به تو بد به آزرم کس به سختی بود یار و فریادرس .
فردوسی .
از این پس نخواهم فرستاد کس بدین جنگ یزدان مرا یار بس .
فردوسی .
وز آن پس چنین گفت هر شهریار که باشد ورا بخت پیروز یار.
فردوسی .
اگر یار خواهی ز درگاه شاه فرستمت چندانکه خواهی بخواه .
فردوسی .
به هر جایگه یار درویش باش همی راد بر مردم خویش باش .
فردوسی .
اگر یار باشد جهان آفرین بخون پدر جویم از کوه کین .
فردوسی .
چو کار آمدم پیش یارم بدی به هر دانشی غمگسارم بدی .
فردوسی .
که چون بخت پیروز و یاور بود روا باشد ار یار کمتر بود.
فردوسی .
ز لشکر برون کن سواری هزار فرامرز راباش در جنگ یار.
فردوسی .
چه گویی کنون چاره ٔ کار چیست برین جنگ بی تو مرا یار کیست .
فردوسی .
ببین تا به میدان مرا یار کیست هماورد من روز پیکار کیست .
فردوسی .
چو نیکو بود گردش روزگار خرد یافته یار و آموزگار.
فردوسی .
مگر باز بینیم دیدار تو که بادا جهان آفرین یار تو.
فردوسی .
بنزد سیاوش فرستاد یار چو روئین و چون شیده ٔ نامدار.
فردوسی .
چه گویی تو پاسخ چگونه دهی که یار تو بادا بهی و مهی .
فردوسی .
از این پس نخواهم بر این یار کس پسر با برادر مرا یار بس .
فردوسی .
کرا یار باشد سپهر بلند برو بر ز دشمن نیاید گزند.
فردوسی .
اگر شد همه زیر یک چادریم به مردی همه یار یکدیگریم .
فردوسی .
چو یارآمد اکنون بجوییم جنگ گهی با شتابیم گه با درنگ .
فردوسی .
اگر یار باشید با من به جنگ چو شب تیره گردد نسازم درنگ .
فردوسی .
بینی نیت نیک و دل و مذهب پاکش و ایزد بود ، آن را که چنین خلق بودیار.
فرخی .
هر که را توفیق یار است او بدان خدمت رسد بخ بر آن کس باد کانکس را بود توفیق یار.
فرخی .
ترا به بوی و به پیرایه هیچ حاجت نیست چنانکه شاه جهان را گه نبرد به یار.
فرخی .
ضعفا را به همه حالی یار است خدای یار آن است به هر وقت که یار ضعفاست .
فرخی .
این یافتن ملک به شمشیر نباشد باید که خداوند جهاندار بود یار.
منوچهری .
در ظاهر و در باطن پشت تو بود دولت در عاجل و در آجل یار تو بود باری .
منوچهری .
از بهر آنکه شاه جهان دوستدار اوست دولت معین اوست ، خداوند یار اوست .
منوچهری .
و این ابوالعریان مردی عیار بود از سیستان و از سرهنگ شماران بود و غوغا یار او بودند.
(تاریخ سیستان ).
چو مرد باشد برکار و بخت باشد یار ز خاک تیره نماید بخلق زرّ عیار.
.
.
سوار کش نبود یار اسب راه سپر بسر درآید و گردد اسیر بخت سوار.
ابوحنیفه اسکافی (از تاریخ بیهقی ).
چو لشکر بود اندک و یار بخت به از بیکران لشکر و کار سخت .
اسدی .
از او خواه استعانت در همه کار که چون او کس نباشد مر ترا یار.
ناصرخسرو.
گه سیاه آید بر تو فلک داهی گه ترا مشفق و یاری ده و یار آید.
ناصرخسرو.
رضوان به هشت خلد نیارد سر صدیقه گر به حشر بود یارش .
ناصرخسرو.
باکش ز هفت دوزخ سوزان نی زهرا چو هست یار و مدد کارش .
ناصرخسرو.
یقین دانم همی کاین بندگان را خداوندی است یار و بنده پرور.
ناصرخسرو.
یارند تن و جانت بعلم وعمل اندر تو غافلی از کار بهین یار و مهین یار.
ناصرخسرو.
با همه حالتی که حیوان راست مر ترا با سخن خرد یار است .
ناصرخسرو.
مؤیدی که به حق عنف و لطف سیرت او معین ظلمت و نور است و یار آتش و آب .
مسعودسعد.
کار ساز عالم است و یار دین ایزدی است دولت او را کارساز و ایزد اورا یار باد.
معزی .
بادش به هرچه روی کند کردگار پشت بادش به هرچه رای کند شهریار یار.
معزی .
بپیروزی اگر یارش بود خالق سزا باشد که نشناسم به پیروزی ز خلق اندر جهان یارش .
معزی .
تا دهر بود کار تو پروردن دین باد و ایزد به همه کار ترا یار و معین باد.
معزی .
پشت دین است او به فضل و هست دولت پشت او یار خلق است او به عدل و هست خالق یار او.
معزی .
ای یار چو روزگار یار من و تست بس کس که حسود روزگار من و تست .
معزی .
روزگار و دولت و بخت تو هر سه بر مراد روزگارت بنده و دولت ندیم و بخت یار.
معزی .
پشت اسلامی همیشه کردگارت باد پشت یار انصافی همیشه شهریارت باد یار.
معزی .
پشت شریعتی و ترا یادگار پشت یار حقیقتی و ترا شهریار یار.
معزی .
حال نیکو مال افزون سال فرخ فال سعد اصل قایم نسل باقی تخت عالی بخت یار.
معزی .
گفت امیرالمؤمنین تا حاضر آید پیش او دین ایزد را و شرع مصطفی را پشت و یار.
سنائی .
ای گردن احرار به شکر تو گرانبار تحقیق ترا همره و توفیق ترا یار.
سنایی .
بدین امید عمری می گذاشتم که .
.
.
یاری و معینی به دست آرم .
(کلیله و دمنه ).
وز آن دروغ که گفتم کز آل سامانم از آل سامان کس نیست در لظی یارم .
سوزنی .
بر چرخ ملک بانو و شاهند مهر و ماه دین مهر و ماه را ملک العرش با دیار.
خاقانی .
از مدح تو اشعار من رونق فزا در کار من دولت همیشه یار من با بخت بیدار آمده .
خاقانی .
یار من آن که لطف خداوند یار اوست بیداد و داد و رد قبول اختیار اوست .
سعدی .
کسی قول دشمن نیارد به دوست جز آن کس که در دشمنی یار اوست .
سعدی .
– بی یار ؛ بی معین و بی مدد کار و همراه : براه دین نبی رفت از آن نمی یارم که راه پرخطر و ما ضعیف و بی یاریم .
ناصرخسرو.
مرا گویی اگر دانا و حری به یمگان چون نشینی خوار و بی یار.
ناصرخسرو.
جهان را بنا کرد از بهر دانش خدای جهاندار بی یار و یاور.
ناصرخسرو.
– دستیار ؛ کمک کننده .
معین : باده و شادی و رادی هر سه یکجا زاده اند این مر آن را پشتوان و آن مر این را دستیار.
مسعودسعد.
خشم و شهوت مار و طاووسنددر ترکیب تو نفس را آن پایمرد و دیو را این دستیار.
سنایی .
– دولتیار ؛ آن که دولت یار اوست .
نیک بخت وتوانگر : ای ز جاه تو عدل روزافزون وی ز رای تو ملک دولتیار.
مسعودسعد.
تا ترا یار دولت است بپای در جهان خدای دولتیار.
سنایی .
– یار آمدن ؛ معین و مدد کار شدن ، به یاری آمدن : مهر است یا زرین صدف خرچنگ را یار آمده خرچنگ ناپروا زتف پروانه ٔ نار آمده .
خاقانی .
– یار کردن ؛ همدست و موافق کردن : جهودان بر وی (عیسی ) گرد آمدند و تدبیر کشتن او کردند و این هردوس الاصغر را با خویشتن یار کردند.
(ترجمه ٔ تاریخ بلعمی ).
– یاریار ؛ در عبارت زیر از تاریخ بیهقی آمده است و جنبه ٔ تأکید اعتقادی یا خطاب تأکیدی دارد : و آن غلامان سرایی که از ما گریخته بودند به روزگار بورتگین بیامدند و یکدیگر را بگرفتند و آواز دادند که یاریار و حمله کردند بنیرو و کس کس را نایستاد و نظام بگسست از همه جوانب و مردم ما همه روی بگریز نهادند.
(تاریخ بیهقی چ ادیب ص ۶۲۶).
– یار و یار ؛ دوست و معین .
|| صاحب .
(دهار) (منتهی الارب ).
رفیق .
(نصاب ).
زوج .
(دهار).
صحابی .
همراه .
متفق .
پیرو.
همدم .
ندیم .
همنشین .
همسر : پیغمبر تافته شد و یاران را گفت چه کنیم .
(ترجمه ٔ طبری بلعمی ).
ابوالبحتری را بیافت گفت پیغامبر گفت که ترا نکشم و با ابوالبحتری یاری بوداو گفت این یار مرا نیز نکشید.
(ترجمه ٔ طبری بلعمی ).
یار تو زیر خاک مور و مگس چشم بگشا ببین کنون پیداست .
رودکی .
برترین یاران و نزدیکان همه نزد او دارم همیشه اندمه .
رودکی .
یار بادت توفیق روزبهی با تو رفیق دوستت باد شفیق دشمنت غیشه و مال .
رودکی .
به بگماز بنشست بمیان باغ بخورد و به یاران بداد او نفاع .
ابوشکور.
بیارانش بر خلعت افکند نیز درم داد و دینار و هر گونه چیز.
فردوسی .
جوانیش را خوی بد یار بود ابا بد همیشه به پیکار بود.
فردوسی .
هنوز آن گرانمایه بیدار بود که با وی به راه اندرون یار بود.
فردوسی .
بدل گفت اگر با نبی و وصی شوم غرقه دارم دو یار وفی .
فردوسی .
هم از رزمزن نامداران خویش از آن پهلوانان و یاران خویش .
فردوسی .
ببستند یارانش یکسر کمر همیدون به دریا نهادند سر.
فردوسی .
به یارانش گفت آنکه از تیره خاک برآرد چنین جا بلند از مغاک .
فردوسی .
چهارم خزروان سالار بود که گفتار او با خرد یار بود.
فردوسی .
بیاورد یاران بهرام را سواران با زیب خودکام را.
فردوسی .
سرآمد کنون قصه ٔ باربد مبادا که باشد ترا یار بد.
فردوسی .
به یاران چنین گفت کای سرکشان شنیده ز تخت بزرگان نشان .
فردوسی .
شب و روز خوردن بدی کار اوی می و رود و رامشگران یار اوی .
فردوسی .
وزو بر روان محمد درود به یارانش برهر یکی برفزود.
فردوسی .
عبدالرحمن قوال گفت دیگر روز پراکنده شدند ومن و یارم دزدیده با وی (امیر محمد) برفتیم .
(تاریخ بیهقی ).
او بدان کشته شد و یارانش را دل بشکست .
(تاریخ بیهقی ص ۱۰۹).
این طغرل درآمد قبای لعل پوشیده و یار وی قبای فیروزه داشت و به ساقیگری مشغول شدند هر دو ماهروی .
(تاریخ بیهقی چ ادیب ص ۲۵۳).
اگر آن معجون ما را بیاموزی تا اگر کسی از یاران ما را کاری افتد.
.
.
پیش داشته آید.
(تاریخ بیهقی ص ۳۴۱).
یعقوب گفت چرا به من تقرب نکردید چنانکه یارانتان کردند (سه تن از پیران دولت طاهری ).
(تاریخ بیهقی ص ۲۴۸).
امت را چون ز آل می ببرد یار جز به تو یارب زیار بد بکه نالیم .
ناصرخسرو.
گر مسلمانان یاران نبی بودند من همی نیز مسلمانم و از یارانم .
ناصرخسرو.
یار خرماست بلی خار بر یارش یار بد عار بوددایم بر یارش .
ناصرخسرو.
آنها همه یاران رسولند و بهشتی مخصوص بدان بیعت و از خلق مخیر.
ناصرخسرو.
تنها بسیار به از یار بد یار ترا بس دل هشیارخویش .
ناصرخسرو.
تا سخنم مدح خاندان رسول است نابغه طبع مرا متابع و یار است .
ناصرخسرو.
دو بار سوی مدینه آمدند و یاران پیغامبر علیه السلام ایشان را باز گردانیدند.
(مجمل التواریخ والقصص ).
سال سی و دو بسیاری از یاران پیغامبر بمردند چون عباس بن عبدالمطلب .
.
.
و عبدالرحمن عوف و.
.
.
(مجمل التواریخ و القصص ).
اندر چمن و گلشن از سوسن و گل خرمن ما بر گل و بر سوسن تکیه زده با یاران .
معزی .
آنکه زو چاره نیست یارش دان و آنکه نه یارتست بارش دان .
سنایی .
با رفیقان سفر مقرباشد بی رفیقان سفر سقر باشد.
پس نکو گفته اند هشیاران خانه را یار و راه را یاران .
سنایی .
شتربه گفت بیارای ای یار مشفق .
(کلیله و دمنه ).
هیچ یار و قرین چون صلاح نیست .
(کلیله و دمنه ).
لیکن تو از نزدیکان و پیوستگان و یاران می اندیش و اگر وقوف یابند ترا در خشم ملک افکنند.
(کلیله و دمنه ).
گویند دزدی شبی به خانه ٔ توانگری با یاران خود به دزدی رفت .
(کلیله و دمنه ).
آن دو یار من در پس خانه ٔ توایستاده اند تو بر بام خویش رو و بگوی آنچه یار شما می خواهد بدو دهم یانه .
(سندبادنامه ص ۲۹۴).
دمبدم میگذرند از نظر ما یاران اینقدر دیده نداریم که بر خود نگریم .
خاقانی .
دل نشکنم از عتاب یاری کو را دل خرده دان ببینم .
خاقانی .
عهد یاران باستانی را تازه چون بوستان نمی بینم .
خاقانی .
جنس زن یابی و نیابی کس جنس یاران درد خورده ٔ خویش .
خاقانی .
به بوی دل یار یکرنگ بود به منزل درنگی که من داشتم .
خاقانی .
یاران به درد من ز من آسیمه سرترند ایشان چه کرده اند بگو تا من آن کنم .
خاقانی .
نه عیسی داشت از یاران کمینه سوزنی در بر نه سوزن شبه دجال است یکچشم سپاهانی .
خاقانی .
بغم تازه مرائید شما یار کهن سراین یار غم عمرشکر بگشائید.
خاقانی .
دغا در سه شش بیش بینی ز یاران چو یک نقش خواهی دغائی نیابی .
خاقانی .
کرده چار ارکان او از هفت طوق شش جهت چار ارکانش ز یاران چاراقران آمده .
خاقانی .
و یارو دعاگوی صدر امام و حبر همام علاءالدین مجدالاسلام .
.
.
هنوز امروز آنجا به درس .
.
.
مشغول است .
(راحةالصدور راوندی ).
یار مساعد به گه ناخوشی دام کشی کردنه دامن کشی .
نظامی .
رد سفرش مونس و یار آمده چند شبانروز بکار آمده .
نظامی .
من به وقت چاشت در راه آمدم با رفیق خود سوی شاه آمدم با من از بهر تو خرگوشی دگر جفت و همره کرده بودند آن نفر.
.
.
لابه کردیمش بسی سودی نکرد یار من بستد مرا بگذاشت فرد.
مولوی .
هست تنهایی به از یاران بد نیک با بد چون نشیند بد شود.
مولوی .
که در خدمت مردان یار شاطر باشم نه بار خاطر.
(گلستان ).
تا حدیث زلت یاران در میان آمد.
(گلستان سعدی ).
درویشی را ضرورتی پیش آمد گلیم یاری بدزدید.
(گلستان سعدی ).
جهان بر تو تنگ شده بودکه دزدی نکردی الا از خانه ٔ چنین یاری .
(گلستان سعدی ).
مر استاد را گفتم ای پرخرد فلان یار بر من حسد می برد.
سعدی .
چو بینی که یاران نباشند یار هزیمت ز میدان غنیمت شمار.
سعدی .
بدو گفتم ای یار فرخنده خوی چه درماندگی پیشت آمد بگوی .
سعدی .
عید است و موسم گل و یاران در انتظار ساقی بروی شاه ببین ماه و می بیار.
حافظ.
دلی همدردو یاری مصلحت بین که استظهار هر اهل دلی بود.
حافظ.
مصلحت دید من آن است که یاران همه کار بگذارند و خم طره ٔ یاری گیرند.
حافظ.
از آن رو هست یاران را صفاها با می لعلش که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمی گیرد.
حافظ.
صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است وقت گل خوش باد کزوی وقت میخواران خوش است .
حافظ.
– چاریار و چهاریار ؛ کنایه از چهار تن از یاران حضرت محمد (ص ) که عبارتند از ابوبکر ، عمر ، عثمان و علی : ای آن که چار یار گویی من بانو بدین خلاف یارم .
ناصرخسرو.
کان دین را مایه ای همچون بدن را پنج حس لشکری مر ملک عزرا چون نبی را چار یار.
سنایی .
چار یار مصطفی را مقتدا دار و بدان ملک او را هست نوبت پنج نوبت زن چهار.
سنایی .
پیشت آرم چار یارش را شفیع کز هدی شان عز والا دیده ام .
خاقانی .
چهار یارش تا تاج اصفیا نشدند نداشت ساعد دین یاره داشتن یارا.
خاقانی .
– یار غار ؛ کنایه از یارصادق چرا که پیغمبر علیه الصلوة و السلام وقتی از مکه به اراده ٔ هجرت برآمدند به راه در میان غاری سه روز متواری بودند حضرت صدیق (ص ) همراه بودند از این جهت یار غار کنایه از یار صادق است .
(غیاث اللغات ) (آنندراج ) : از اعتقاد پاک بود در دلش دو چیز تحقیق مرد خندق و تصدیق یار غار.
معزی .
– || کنایه از دوستی سخت گستاخ و یگانه .
دوست یکدل .
یار جانی .
یار موافق : یار جهان گر چه تنگ و تار شده ست عقل بسنده ست یار غار مرا.
ناصرخسرو.
من آگاه گشتستم از غدر و غورش چگونه بوم زین سپس یار غارش .
ناصرخسرو.
چون تو از ابلهان گزینی یار یار غار تو عار باشدعار.
سنایی .
آری ز زخم ماری ابوبکر صبر کرد تا لاجرم وزیر نبی گشت و یار غار.
سنایی .
کی بترسد ز زخم مار آنکو خویشتن یار غار خواهد کرد.
سنایی .
گردون نپذیرد فساد و نقصان تا قدر ترا یار غار باشد.
انوری .
بر در کس عنکبوت جور هرگز کی تند تا عدل باشد یار غارت .
انوری .
گر عشق ز انوری درآموزی حقا که به کفر یار غار آیی .
انوری .
تا مرا عشق یار غار افتاد پای من در دهان مار افتاد.
خاقانی .
رقیب آمد که بیرونش کنم مژگان بر ابرو زد که این مایه ندانی تو که ما را یار غارست این .
خاقانی .
من نبودم بیدل و یار اینچنین هم دلی هم یار غاری داشتم .
خاقانی .
به یار محرم غار و به میر صاحب دلق به پیر کشته ٔ غوغا به شیر شرزه ٔ غاب .
خاقانی .
مهدی امت توئی ز آنکه به معنی ترا عزت دین هم وثاق عصمت حق یار غار.
خاقانی .
خانه ٔ بام آسمان که سینه ٔ من بود قفل غمش هجر یار غار برافکند.
خاقانی .
بر غار تو غم خورم که یاری چون غم نخورم که یار غاری .
نظامی .
شاه را غار پرده دار شده و او هم آغوش یار غار شده .
نظامی .
داده بقلم قرار دولت تیغ آمده یار غار دولت .
نظامی .
گر نشوی آشنای او تو در این غار غرقه شوی بوی یار غار نیابی .
عطار.
ترک کار فرید از آن گفتم تا شوم فرد و یار غار تو من .
عطار.
هرجا روی و آیی همراه تو سعادت هرجا مقام سازی اقبال یار غارت .
کمال اسماعیل .
کاین حروف واسطه ای یار غار پیش و اصل خار باشد خارخار.
مولوی .
به کنج غاری عزلت گزینم از همه خلق گر آن لطیف جهان یار غار ما باشد.
سعدی .
ای یار غار سید و صدیق و راهبر مجموعه ٔ فضایل و گنجینه ٔ صفا.
سعدی .
اول به وجود ثانی اثنین صدیق که بود یار غارت .
سلمان ساوجی .
– امثال : تا یار کرا خواهد و میلش به که باشد .
(امثال و حکم ج ۴ ص ۵۴۰).
تو نباشی یار من خدا بسازد کار من .
(امثال و حکم ج ۱ ص ۵۶۷).
خانه را یار و راه را یاران .
سنایی .
هزار از بهر می خوردن بود یار یکی را بهر غم خوردن نگهدار.
(امثال و حکم ج ۴ ص ۱۹۷۵).
یاد یاران یاررا میمون بود .
مولوی (امثال و حکم دهخدا ج ۴ ص ۲۰۲۵).
یار آن باشد که انده یار کشد .
عبدالواسع جبلی (امثال و حکم دهخدا ج ۴ ص ۲۰۲۵).
یار آن باشد که در بلا یار بود .
سعدی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۲۵).
یاران را یاران شناسند .
(امثال و حکم دهخدا ج ۴ ص ۲۰۲۵).
یاران را یاران فروشند یا یاران یاران را فروشند .
(از مجموعه ٔ امثال چ هند).
یاران همه بدینند من هم به دین یاران .
سعدی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۲۶).
یار از خیال یار قوت می گیرد .
(فیه مافیه ) (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۲۶).
یار باقی صحبت باقی .
(امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۲۶) (الباقی عندالتلاقی ).
یار با ما دوست باشد گلخن ما گلشن است .
سنایی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۲۶).
یار بد بدتر بود از مار بد .
مولوی .
یار را هم یار هست از یار یار اندیشه کن .
یار شاطر باش نه بار خاطر .
(امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۲۹).
یار شو خلق را و یاری بین .
اوحدی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۲۹).
یار غالب باش تا غالب شوی .
مولوی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۲۹).
یار قدیم اسب زین کرده است .
(جامع التمثیل ).
یار کار افتاده را یاری هم از یاران رسد .
(جامع التمثیل ، امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یار مساعد نه اندک است نه بسیار .
فرخی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یارم همدانی و خودم هیچ ندانی یارب چه کند هیچ ندان با همدانی .
(امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یار نیک به از کار نیک مار بد به از یار بد .
خواجه عبداﷲ انصاری (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یار و رقیب را به هم این الفت از چه شد .
(امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یار همکاسه هست بسیاری لیک همدردکم بود یاری .
سنایی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یار یار نمی خواند ، یعنی چه عیبی بر این چیز توان گرفت .
(امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یاری که به جان نیازمایی در کار خودش مده روایی .
امیرخسرو (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۱).
یاری که تحمل نکند یار نباشد .
سعدی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۱).
یک یار (یا) یک دوست بسنده کن چو یک دل داری .
(امثال و حکم ج ۴ ص ۲۵۰۲).
|| قرین .
(دهار) (منتهی الارب ) (صراح ) (زمخشری ).
جفت .
دمساز.
مصاحب .
(منتهی الارب ) : شب و روز اندیشه اش یار بود ز فرزند بابیم بسیار بود.
فردوسی .
چو ایرانیان این بداز گرگسار شنیدند گشتند با درد یار.
فردوسی .
نه بفضل او را جفتی ز بزرگان عرب نه بعلم او را یاری ز بزرگان عجم .
فرخی .
به همه کارترا یار و قرین باد خرد در همه حال ترا پشت و معین باد اله .
فرخی .
رنج و مکروه از تودور و عدل و انصاف از تو شاد دین و دنیا باتو جفت و بخت و دولت با تو یار.
فرخی .
یارت طرب و روزبهی باد همیشه با باده و با بوسه ز دست و ز لب یار.
فرخی .
کاری است مرا نیکو و حالیست مرا خوش با لهو و طرب جفتم و با کام و هوا یار.
فرخی .
ای تو به حضر ساکن و نام تو مسافر کردار تو با نام تو در هر سفری یار.
فرخی .
سوسن آزاد و شاخ نرگس بیمار جفت نرگس خوشبوی و شاخ سوسن آزاد یار.
منوچهری .
رفیقی نیک یار از گوهری به دلی آسان گذار از کشوری به .
فخرالدین اسعد (ویس و رامین ).
ز خاک و آب که هستند یار آتش و آب قوی تر آمد بسیار کار آتش و آب .
مسعودسعد.
جفت دگر کسی و غمان تو جفت من یار دگر کسی و فراق تو یار من .
معزی .
ای یار شبی که بیرخت بگذارم پروین بود از غم تو آن شب یارم .
معزی .
هر که را علم و حلم نبود یار مرو را در جهان بمرد مدار.
سنایی .
معشوقه برنگ روزگار است باگردش روزگار یار است .
انوری .
حسن را از وفا چه آزار است که همه ساله با جفا یار است .
انوری .
جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم تا حریفان دغا را به جهان کم بینم .
حافظ.
دل اگر با زبان نباشد یار هر چه گوید زبان بود بی کار.
(از تاریخ سلاجقه ٔ کرمان ).
و اگر حکیم پیشه ای را بیند که عقل و تمیز و ادب دارد و تحمل با آن یار نباشد او را نپسندند.
(تاریخ غازانی ص ۱۶۹).
– بی یار ؛ بی نظیر ، بی قرین : فرستاده را موبد شاه گفت که ای مرد هشیار بی یار و جفت .
فردوسی .
کز حشمت و جاه تو همی بیش نتابد نور قمر و شمس بدرگاه تو بی یار.
سنایی .
– یار ساختن ؛ رفیق و همراه و قرین کردن مصاحب و همدم ساختن : عطاردی است زحل سرزبان خامه ٔ او که وقت سیرش خورشید یار می سازد.
خاقانی .
– یار شدن ؛ قرین شدن .
جفت شدن .
همدم گشتن .
همراه شدن .
صحابت .
ارداء.
مقارنه : حکم قضا بود وین قضا بدلم بر محکم از آن شد که یار یار قضا شد.
معروفی .
هر بنده ای که خدای .
.
.
او را خردی روشن عطا داد.
.
.
و با آن خرد و دانش یار شود.
.
.
بتواند دانست که نیکو کاری چیست .
(تاریخ بیهقی ).
امیر مسعود از این بیازرد که چنین درشتی ها دید از عمش و قضا غالب با این یار شد.
(تاریخ بیهقی چ ادیب ص ۲۴۹).
امیر فرمود غلامان را تا پیش تر رفتند و بتیر غلبه کردند غوریان را و سنگ سه منجنیق با تیر یار شد و امیر علامت را میفرمود تا بیشتر میبردند (تاریخ بیهقی ).
امیر محمود چاکران و دبیرانش را نخواست تاشایستگان را خدمت درگاه فرماید تلک را بپسندید و بابهرام ترجمان یار شد و مرد جوانتر و سخنگوی تر بود.
(تاریخ بیهقی چ ادیب ص ۴۱۴).
و روغن [ روغن شیر ] با قوت آب یار شود [ در معده ].
(ذخیره ٔخوارزمشاهی ).
و چون روی نیکو با خوی نیکو یار شود آن نیکبختی بغایت رسیده باشد.
(نوروزنامه ).
سوی آن غار بگریختند و شبانی با ایشان یار شد.
(مجمل التواریخ ).
در هجر من ای قوامی فرزانه گر یار شدی تو با خر خمخانه .
.
.
سوزنی .
به ناله یار خاقانی شو ای دل که از یاران ترا یاری نیاید.
خاقانی .
و محمد.
.
.
که از ثقات تأثیر بود با ایشان یار شد.
(تاریخ طبرستان ).
وردانشاه با ابوالحسن ناصر یار شدند.
(تاریخ طبرستان ).
نوح و موسی را نه دریا یار شد نی بر اعداشان بکین قهار شد.
مولوی .
یار شو تا یار بینی بی عدد زانکه بی یاران بمانی بی مدد.
مولوی .
حال آن کو قول دشمن را شنود بین سزای آن که شد یار حسود.
مولوی .
دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش بخت گو پشت مکن روی زمین لشکرگیر.
حافظ (دیوان چ قزوینی ص ۱۷۵).
به وصلش رسم این بار گر ایام شود یار که یاری به چنین کار ز ایام توان خواست .
خاقانی .
– یار گشتن ؛ مصاحب شدن قرین گشتن .
موافق و سازگار شدن : یکی کار بدخوار ، دشوار گشت اباکرد کشور همه یار گشت .
فردوسی .
در طاعت تو جان و تنم یار خرد گشت توفیق تو بوده است مرا یار و نگهدار.
ناصرخسرو.
|| عدیل و نظیر.
(آنندراج ).
مانند.
(شرفنامه ) شبه .
مثل .
همتا.
شریک .
همال : پریچهره فرزند داردیکی کزو شوختر کم بود کودکی مر او را خرد نی و تیمار نی بشوخیش اندر جهان یارنی .
ابوشکور.
تو دانی که آن است اسفندیار که او را برزم اندرون نیست یار.
فردوسی .
بدو گفت گرسیوز ای شهریار به ایران و توران ترا نیست یار.
فردوسی .
به تندی به گیتی ورا یار نیست همان رنج کس را خریدار نیست .
فردوسی .
زهی خسروی کز همه خسروان به مردی ترا نیست همتا و یار.
فرخی .
اندر این گیتی به فضل و رادی او را یار نیست جز کریمی و عطا بخشیدن او را کار نیست .
فرخی .
گفتند مردمان که نیابند مردمان در هیچ فضل صاحب ری را نظیر ویار.
فرخی .
صد بار نشانید مرا خواجه بدین عذر آن خواجه که در فضل ندارد به جهان یار.
فرخی .
آنجا که شیر باشد در مرغزار باز شیری که در زمانه ندارد نظیر و یار.
فرخی .
مردان آن مرد و زنان آن پاکیزه و با حمیّت چنانکه آنان را به دیگر جای اندر پاکیزگی یار نباشد.
(تاریخ سیستان ص ۴۶).
خواجه احمد عبدالصمد کدخدای خوارزمشاه در کاردانی و کفایت یار نداشت .
(تاریخ بیهقی چ ادیب ص ۳۲۰).
خداوند بداند که بوقی برفت و بنده وی رایاری نشناسد در همه ٔ لشکر که به جای وی تواند بود.
(تاریخ بیهقی ص ۴۶۱).
حسنک را در جهان یاران بودند بزرگتر از وی .
(تاریخ بیهقی ص ۱۹۰).
زمین را به بخشندگی یار نیست چنان نیز دارنده زنهار نیست .
اسدی .
یکی شهر دید از خوشی چون بهشت در و دشت و کوهش همه باغ و کشت چنانچون مر او را کسی یار نیست چو کردار او هیچ کردار نیست .
اسدی .
ای آنکه ترا یار نبودست و نباشد در طاعت تو جز تو کسی نیست مرا یار .
ناصرخسرو.
همچنان کاندر گزارش کردن فرقان به خلق هیچکس انباز و یار احمد مختار نیست .
ناصرخسرو.
سلطان یمین دولت بهرامشاه کوست شاهی که درزمانه ز شاهانش یارنیست .
مسعودسعد.
دارد هر آن هنر که به کارست خلق را واندر هنر ز خلق ندارد نظیر و یار.
معزی .
سلطان جهانگیر ملکشاه جوانبخت شاهی که به شاهی و هنر یار ندارد.
معزی .
ناممکن است دیدن یار و نظیر او ایزد نیافرید مر او را نظیر و یار.
معزی .
نبود چون تو ملک در جهان جهانداری نیافرید خدای جهان چو تو یاری .
معزی (از آنندراج ).
سراج دین محمد محمدبن حکی که در محامد اخلاق نیست یار او را.
عبدالواسع جبلی .
ندانم یار خود کس را و از بی یاری ایزد به نفس خویشتن گفتن که بی یارم نمی یارم .
سوزنی .
کنیزی بدین چهره هم خوار نیست که در خوبرویی کسش یار نیست .
نظامی .
بود اول آن خجسته پرگار نام ملکی که نیستش یار.
نظامی .
|| دوست و محب .
(برهان ).
محبوب و محب و عاشق و معشوق .
(آنندراج ).
خدن .
خدین .
خلم .
(منتهی الارب ).
دلدار.
عزیز.
دلبر.
محبوبه .
معشوقه .
هر یک از دوطرف عشق یعنی عاشق و معشوق : سزد که بگسلم از یار سیم دندان طمع سزد که او نکند طمع پیر دندان کرو.
کسائی .
دلبرا دو رخ تو بس خوب است از چه با یار کار گست کنی .
عماره .
چنان نمود به ما دوش ماه نودیدار چو یار من که کند گاه خواب خوش آسا.
بهرامی .
عشق خوش است ار مساعدت بود از یار یار مساعد نه اندک است نه بسیار.
فرخی .
ای دل تو چه گویی که ز من یاد کند یار پرسد که چگونه ست کنون یار مرا کار.
فرخی .
شبی گذاشته ام دوش خوش به روی نگار خوشا شبا که مرا دوش بود با رخ یار.
فرخی .
اگر خزان نه رسول فراق بود چرا هزار عاشق چون من جدا کند از یار.
فرخی .
ز چشم آهو چون چشم دوست شد همه دشت ز شاخ آهو چون زلف تابداده ٔ یار.
فرخی .
برفت یار من و من نژند و شیفته وار به باغ رفتم با درد و داغ رفتن یار.
فرخی .
گهی گویم رخت کی بینم ای دوست گهی گویم لبت کی بوسم ای یار.
فرخی .
پشت من بشکست همچون پرشکن زلفین یار اشک من بیجاده گون و چشم من بیجاده بار.
فرخی .
هر کجا خیمه ست خفته عاشقی با دوست مست هر کجا سبزه است شادان یاری از دیدار یار.
فرخی .
عید است و مهرگان و به عید و به مهرگان نوباوه ای بود می سوری ز دست یار.
فرخی .
یکی چون پرند سبز یکی چون عبیر خوش یکی چون عروس خوب یکی چون رخان یار.
فرخی .
تو چو من یار نیابی بجهان من چو تو یابم هر روز هزار.
فرخی .
خوشا بهار تازه و بوس و کنار یار گر در کنار یار بود خوش بود بهار.
منوچهری .
ای یار دلربای هلا خیز و می بیار می ده مراو گیر یکی تنگ در کنار.
منوچهری .
با رخت ای دلبر عیار یار نیست مرا نیز به گل کار کار.
منوچهری .
چه بودی گر مرا دل یار بودی وگر دل نیست باری یار بودی .
فخرالدین اسعد (ویس و رامین ).
ز گیتی کام راندن با تو نیکوست ترا خواهد دلم یا شوی یا دوست ندانم من که یار و شوی جویم کجا من نه سزای یار و شویم .
فخرالدین اسعد (ویس و رامین ).
نبرد عشق را جز عشق دیگر چرا یاری نگیری زو نکوتر.
فخرالدین اسعد(ویس و رامین ).
دوش وقت نیم شب پیغام یار آمد مرا یا به باغ دل گل شادی ببار آمد مرا.
.
.
آفرین بر یار باد و آفرین بر وصل یار کاینهمه شادی ز یار و وصل یار آمد مرا.
معزی .
خوش بود اندر بهار یار شده صلح جوی ساخته رود و سرود چنگ زن و شعرگوی .
معزی .
رفت یار و غمی ز یار بماند جان ز غم زار و تن نزار بماند هست چون یار غمگسار عزیز هر چه از یار غمگسار بماند.
معزی .
در غم یار یار بایستی یا غمم را کنار بایستی .
عمادی شهریاری .
دوش از درم درآمد سرمست و بیقرار همچون مه دو هفته و هر هفت کرده یار.
انوری .
در همه آفاق دلداری نماند در همه روی زمین یاری نماند.
انوری .
به عمری در کفم یاری نیاید ور آید جز جگر خواری نیاید.
انوری .
خاقانی اگر یار نمایدرخسار رخسار چوزر به ناخنان خسته مدار از ناخن و زر چهره برناید کار کز تو همه زر ناخنی خواهد یار.
خاقانی .
دولت عشق یار خاقانیست تو همه دولتی که یار کئی .
خاقانی .
چون به شروان دل و یاریم نماند بی دل ویار به شروان چکنم .
خاقانی .
خاقانیاچه گوئی آید به دست یاری چون یار نیست ممکن سوداش یار من چه .
خاقانی .
گه سینه ز غم سوختم و دوست نبخشود گه تحفه ز جان ساختم و یار نپذرفت .
خاقانی .
دولت عشق یار خاقانی است تو همه دولتی که یار کئی .
خاقانی .
عشق ببانگ بلند گوید خاقانیا یار عزیز است سخت جان تو و جان او.
خاقانی .
بس وفا پرورد یاری داشتم بس به راحت روزگاری داشتم .
خاقانی .
یار مویت سپید دید و گریخت که بدزدی دل نوآموز است .
خاقانی .
صد جان به میانجی نه یاری به میان آور کاقبال میان بندد چون یار پدید آید.
خاقانی .
من مخمور اگر مستم زچشم یار میدانم مرا ازمن جدا کرده اشارتهای پنهانش .
خاقانی .
ای خیال یار درخورد آمدی بی تو دانی هیچ نگشاید ز من .
خاقانی .
نار به نقل چون شراب خوریم نقل ما نار یعنی از لب یار.
خاقانی .
چون یار ز من برید سایه چون سایه ز من رمیدیارم .
خاقانی .
مرا ز یار و ز کارش چه پرسی از حاصل هزارگونه بلا و جفاست نامش یار.
ظهیر فاریابی .
کند برمن کنون عید آن مه نو که کرد آشفته ای را یار خسرو.
نظامی .
یار است نه چوب مشکن او را گر بشکنیش طراق خیزد.
مولوی .
یارآن بود که صبر کند بر جفای یار ترک رضای خویش کند در رضای یار.
سعدی .
جنگ از طرف یار دل آزار نباشد یاری که تحمل نکند یار نباشد.
سعدی .
ای خواجه برو به هر چه داری یاری بخرو بهیچ مفروش .
سعدی .
دردم از یار است و درمان نیز هم دل فدای او شد و جان نیز هم اینکه میگویند آن خوشتر ز حسن یار ما این دارد و آن نیز هم .
حافظ.
چون ترا در گذرای یار نمی یارم دید با که گویم که بگوید سخنی با یارم ؟ حافظ.
یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم دولت صحبت آن مونس جان ما را بس .
حافظ.
زاهد اگر به حور و قصور است امیدوار ما را شرابخانه قصورست و یار حور.
حافظ.
حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار برو ازدرگهش این ناله و فریاد ببر.
حافظ.
یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت حاش ﷲ که روم من ز پی یار دگر.
حافظ.
گر فوت شد سحور چه نقصان صبوح هست از می کنند روزه گشا طالبان یار.
حافظ.
سرت سبز و دلت خوش باد جاوید که خوش نقشی نمودی از خط یار.
حافظ.
آن عهد یاد باد که از بام و در مرا هردم پیام یار و خط دلبر آمدی .
حافظ.
من پیر سال و ماه نیم یار بیوفاست بر من چو عمر میگذرد پیر از آن شدم .
حافظ.
صبا وقت سحر بوئی ز زلف یار می آورد دل شوریده ٔ ما را به بو در کار می آورد.
حافظ.
یارم چو قدح به دست گیرد بازار بتان شکست گیرد.
حافظ.
مطربا پرده بگردان و بزن راه عراق که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد.
حافظ.
لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است وز پی دیدن او دادن جان کار من است .
حافظ.
معاشران گره از زلف یار باز کنید شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید.
حافظ.
زهی خجسته زمانی که یار بازآید به کام غمزدگان غمگسار باز آید.
حافظ.
گرنثار قدم یار گرامی نکنم گوهر جان به چه کار دگرم بازآید.
حافظ.
آن یار کزو خانه ٔ ما جای پری بود سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود.
حافظ.
– امثال : به زلف یار برخوردن ؛ کنایه از رنجیدن کسی از کوچکترین انتقاد.
تا یار کرا خواهد و میلش به که باشد (امثال و حکم ج ۱ ص ۵۰۴).
یار لاغر نه سبک باشد و فربی نه گران سبکی به ز گرانی ز همه روی و شمار.
فرخی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یار ما این دارد وآن نیز هم .
حافظ (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یار مار است چون روی بدرش مار یار است چون روی زبرش .
سنایی (امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
یار مرا یاد کند یک هیل پوچ .
(امثال و حکم ج ۴ ص ۲۰۳۰).
|| (اِخ ) مجازاً خدا (معشوق ازلی ) : تا تو اندر زیر بار حلق و جلقی چون ستور پرده داران کی دهندت بار بر درگاه یار.
سنایی .
یار بی پرده از در و دیوار در تجلی است یا اولی الابصار.
هاتف .
|| (اِ) نزد صوفیه عالم شهود را گویند یعنی مشاهده ٔ ذات حق .
(کشاف اصطلاحات الفنون ).
|| آشنا.
(برهان ).
|| در بازیها معین و یاور و همکار و همبازی حریف در هر دسته از دو دسته ٔ بازی .
|| چون دو برادر بود و هر دو را زن بود ، آن زنان یک دیگر را یار خوانند.
(لغت فرس اسدی ) جاری .
هموی ْ [ هَم وَ ].
(در تداول مردم قزوین ) : چه نیکو سخن گفت یاری به یاری که تا کی کشیم از خسر ذل و خواری .
(لغت فرس اسدی ص ۱۶۶).
مؤلف در یادداشتی آورده است که اسدی به استناد همین شعر بغلط یای آخر «یار» را یای وحدت خوانده است .
یاری بر وزن و به معنی جاری صحیح است نه یار ، چه ابدال جیم جاری به یاء اشکالی ندارد و یاری لهجه ای از جاری است و رجوع به یاری و جاری شود.
(مأخوذ از یادداشت مرحوم دهخدا).
|| دسته ٔ هاون .
یانه .
(برهان ) (جهانگیری ) (آنندراج ) (رشیدی ).
و رشیدی و جهانگیری و دیگر لغت نامه ها این اشعار را از نزاری قهستانی شاهد آورده اند : ز برق تیغ روشن شد شب تار سر دشمن چو هاون گرز چون یار رمحش چو مار و سینه ٔ دشمن مقر او گرزش چو یار و کله ٔ دشمن چو هاون است .
|| مخفف یارا که به معنی طاقت است .
(غیاث ).
قوت و توانایی وجرأت و جسارت (مرادف یارا و یارگی ) (از آنندراج ).
و رجوع به یارا شود.
|| (پسوند) کلمه ٔ «یار» گاه در ترکیبات مزید مؤخر (پساوند) باشد و به معانی گوناگون آید: ۱ – در برخی کلمات و بخصوص اسامی خاص چون اسفندیار ، شهریار ، بختیار ، ایزدیار و جز آنهامعنی «داده » را رساند.
در حاشیه ٔ تاریخ ایران باستان ذیل کلمه ٔ اسفندیار آمده است : دات َ که به معنی «داده » است در پارسی کنونی مبدل به «یار» شده و نظایر این تغییر بسیار است مانند اسفندیار و.
.
.
(ص ۵۳۵۷) پسوند «یار» در آخر نامهای خاص مبدل داته اوستایی [ = داده ، آفریده ] است چنانکه در اهورمزده داته (اورمزدیار) اشتی داته (هوشیار) ، خشثروداته (شهریار) ، بختوداته (بختیار) و غیره .
.
.
(مزدیسنا و ادب پارسی از دکتر معین ص ۳۳۱).
۲ – در کلماتی چون سعادت یار ، ظفریار ، دولت یار به معنی قرین و ملازم آید .
۳ – در کلماتی چون آبیار ، بازیار ، رمه یار ، دامیار (صیاد) و غیره به منزله ٔ ادات حرفه و مانند «گر»باشد.
۴ – در الفاظی نظیر چاریار (چهاریار) و شب یاربه معنی رفیق و مصاحب باشد؛ حب الشبیار ، معناه بالفارسیة ، رفیق اللیل .
(تذکره ٔ داود ضریر انطاکی ).
۵ – درکلمه ٔ کوهیار (قوهیار) مازیار ظاهراً ادات امکنه است .
۶ – در الفاظ جدید دانشیار ، دادیار ، کونسولیار و جز آنها به معنی معین ، معاون و یاور باشد.
علاوه بر ترکیباتی که در ذیل معانی کلمه گذشت کلمات زیر که به ترتیب حروف تهجی آورده می شود در فیشهای سازمان لغت نامه بعنوان ترکیبات یار آمده است : آبیار ، اویار ، اسفندیار ، افزاریار ، اﷲ یار ، ایزدیار ، بازیار ، بختیار ، بهمنیار ، بیسیار ، پزشکیار ، پشتیار ، پیسیار ، پیشیار ، خدایار ، خردیار ، حشیار ، خواجه یار ، دادیار ، دامیار ، دانشیار ، دوستیار ، دین یار ، رم یار ، رمه یار ، سعادتیار ، شبیار ، شدیار شهریار ، طالعیار ، ظفریار ، علی یار ، قوهیار ، کامیار ، کشتی یار ، کم یار ، کنسولیار ، کوشیار ، کوهیار ، گاویار ، گشیار ، گویار ، مازیار ، ماهیار ، مهریار ، مهیار ، نابختیار ، ناویار ، نصرت یار ، هشیار و هوشیار که با الحاق یاء مصدری به آخر آنهایی که حاصل خاص نباشند حاصل مصدر ساخته شود چون آبیاری .
یار.
(اِخ ) نواب منورالدولة احمدیارخان بهادر ممتاز جنگ اورنگ آبادی که والدش نواب شجاع الدولة بهادر دلخان از حضور نواب ناصر جنگ شهید منصب هفت هزاری داشت و نواب آصفجاه ثانی احمدیارخان را به خطاب منورالدوله و منصب پنجهزاری برداشت .
طبعش باشعر و شعراء اردو و فارسی یار بود و مشق سخن از میرغلام علی آزاد بلگرامی مینمود.
در شجاعت و سخاوت و خلق و مروت علم شهرت میافراشت و در سنه ٔ ثلث و ثمانین ومأئه و الف قدم بجاده ٔ عدم گذاشت از اوست : گفتیم در خیال رخت رفت خواب ما آیینه دید آن بت حاضر جواب ما.
# چو می بینم که جام می بکف دلدار می آید به لب از توبه های خویشم استغفار می آید.
به رنگ قلقل می تازه میسازد دماغم را چو آن مینا دهن در لکنت گفتار می آید.
# ای مغان باده را به جام کنید کار هوش مرا تمام کنید.
# سگش از راه وفا از پی ما می آید سگ اوئیم که از راه وفا می آید.
(از تذکره ٔ صبح گلشن ص ۶۱۱).

اسم دانیار در فرهنگ لغت معین

یار
(پس .) دارندگی : هوشیار (دارای هوش ).
یار
(اِ.) [ په . ] ۱ – دوست ، همدم ، معشوق . ۲ – مجازاً رفیق یک رنگ و موافق . ۳ – ناصر ، معین . ۴ – همراه . ؛ ~ گرفتن در بازی یک یا چند تن از بازیکنان را برای کمک به خود برگزیدن .
یار غار
(ر ) (اِمر.) ۱ – لقب ابوبکر که هنگام هجرت پیامبر (ص ) از مکه به مدینه همراه آن حضرت در غار رفت . ۲ – مجازاً: دوستی که انسان را در سختی تنها نمی گذارد.
یار کردن
(کَ دَ) (مص م .) همراه نمودن .

اسم دانیار در فرهنگ عمید

یار
= یارستن
یار
= یاور۳: ز برق تیر روشن شد شب تار / سر دشمن چو هاون ، گرز چون یار (نزاری: مجمع الفرس: یار).
یار
۱. محبوب؛ معشوق. ۲. دوست؛ رفیق؛ همدم. ۳. (ورزش) هریک از بازیکنان یک تیم. ۴. (اسم ، صفت) همکار. ۵. (اسم ، صفت) [مجاز] همراه. ۶. (اسم ، صفت) مددکار. ۷. دارنده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): هوشیار. ۸. یاری رساننده؛ کمک کننده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): استادیار. ۹. (تصوف) [مجاز] خداوند. ۱۰. [قدیمی] مرید. ۱۱. [قدیمی] مانند؛ نظیر. ۱۲. = جاری۱: چه نیکو سخن گفت یاری به یاری / که تا کی کشم از خُسُر ذل و خواری (رودکی: ۵۳۰). * یارِ غار: [مجاز] یار و دوست موافق و وفادار. δ در اصل لقب ابوبکر ، خلیفۀ اول است که وقتی حضرت رسول قصد هجرت از مکه به مدینه کرد همراه آن حضرت رفت و در سر راه سه روز میان غاری در خدمت آن حضرت بود.
دولت یار
۱. بختیار؛ نیک بخت. ۲. توانگر.
شب یار
۱. (زیست شناسی) صبر زرد. ۲. (طب قدیم) معجونی که در شب بخورند و بخوابند.
پزشک یار
کسی که در بیمارستان دستورهای پزشک را دربارۀ بیماران اجرا می کند؛ کمک پزشک؛ معین طبیب.
رمه یار
= چوپان
کنسول یار
نایب کنسول؛ ویس کنسول.

اسم دانیار در فرهنگ فارسی

یار
دوست , رفیق , همدم , محبوب , معشوق , مددکار , به معنی مانندونظیر
( صفت ) ۱- محبوب معشوق . ۲- دوست رفیق . یا یار غار. ۱- ابوبکرکه درغار ثور همراه رسول خدا بود . ۲- مجازا رفیق یک رنگ وموافق ۳٫- کمک کار ناصر معین . یا به یار داشتن . کمک گرفتن : هیچکس را تو استوار مدار کار خود کمن کسی بیار مدار. ( سنائی ) یا یار گرفتن . در بازی یک یا چند تن از بازی کنان رابرای کمک خودبرگزیدن . ۴- همراه: مرا حیایی مناع است و نازک طبعی با آن یاراست . ۵- دارندگی هوشیار دارای هوش .
نواب منور الدوله احمدیار خان بهادر ممتاز جنگ اورنگ آبادی که والدش نواب شجاع الدوله بهادر دلخان از حضور نواب ناصر جنگ شهید منصب هفت هزاری داشت و نواب آصفجاه ثانی احمدیار خان را بخطاب منور الدوله و منصب پنجهزاری برداشت .
یار جان
ده دهستان مرحمت آبادبخش میاندو آب شهرستان مراغه . در ۱۲ کیلومتری باختری میاندو آب . جلگه معتدل
یار جان خالصه
ده دهستان مرحمت آباد بخش میاندو آب شهرستان مراغه . در ۱۳ کیلومتری شمال باختری میاندو آب . جلگه معتدل
یار شدن
( مصدر) دوست شدن عقد دوستی بستن .
یار غو
۱ – عوارضی که برای رسیدگی بجرایم گرفته میشد (ایلخانان ) . ۲- سیاست . ۳- بازرسی مجلس محاکمه .
یار غوچی
(اسم ) بازپرس دادستان (ایلخانان ) .
یار فروشی
کنایه از تعریف کردن و تحسین نمودن باشد کنایه از تعریف یار کردن
یار گرفتن
( صفت ) ۱- محبوب معشوق . ۲- دوست رفیق . یا یار غار. ۱- ابوبکرکه درغار ثور همراه رسول خدا بود . ۲- مجازا رفیق یک رنگ وموافق ۳٫- کمک کار ناصر معین . یا به یار داشتن . کمک گرفتن : هیچکس را تو استوار مدار کار خود کمن کسی بیار مدار. ( سنائی ) یا یار گرفتن . در بازی یک یا چند تن از بازی کنان رابرای کمک خودبرگزیدن . ۴- همراه: مرا حیایی مناع است و نازک طبعی با آن یاراست . ۵- دارندگی هوشیار دارای هوش .
یار محمد خان
ده ازبخش میان کنگی شهرستان زابل . در ۱۴ کیلومتری جنوب ده دوست محمد نزدیک مرز افغانستان . جلگه گرم معتدل
یار مند
( صفت )۱- دارای یار. ۲- یار دوست .
یار مهاز
باصطلاح معلمان معطی و بدین معنی تنها مهماز نیز آمده است .
یار کردن
(مصدر) ۱- همراه کردن . ۲- ترکیب کردن آمیختن : و بازیک و قیه روغن مورد یا کمتر با ایشان یار کنی .
یار یشمیشی
یار شمیشی صلح و موافقت یار شمشی
اسب یار
رایض
بادام یار
دهی از تبریز
باز یار
( صفت ) برزیگر ( غالبا بکار گر کشاورزی اطلاق شود نه زارع سهم بر ).
بی یار
بی پشت و پناه ۰ بی یارمند ۰ بی دوست ۰ بی آشنا و بیکس ۰
چمن الله یار
دهی از دهستان کفر آور بخش گیلان شهرستان شاه آباد .
چهار یار
( در اصطلاح اهل سنت ) چهار خلیفه اول خلفای راشدین : ابوبکر عمر عثمان علی ع .
چهار خلیفه . خلفای راشدی . چهار گزین .
خوب یار
دهی است جزئ دهستان گرما از بخش کلیبر شهرستان اهر آب آن از رودخانه سلین چای و چشمه محصول آن غلات شغل اهالی زراعت و گله داری و از صنایع دستی گلیم بافی و راه مالرو است . این دهکده محل قشلاق ایل چلبیانلو می باشد .
دفتر یار
( اسم ) یکی از کارمندان دفترخانه ( دفتر اسناد رسمی ) که سمت معاونت دفترخانه را دارد و او با پیشنهاد سر دفتر و موافقت وزارت دادگستری بدین شغل منصوب میگردد .
دین یار
یار و یاور و مددکار دین .
رسد یار
( صفت اسم ) رئیس یک رسد پیشاهنگی .
رمه یار
چوپان شبان رمیار رمه بان
رهبر یار
( اسم ) معاون رهبر . یا رهبر یار پیشاهنگی معاون رهبر پیشاهنگی .
شد یار
( اسم ) ۱ – شکاف زمین برای زراعت شیار . ۲ – زمینی که در آن شکاف ایجاد کرده باشند برای زراعت .
شش پنج یار
مخترع حیله و مکر
صاری یار
در تداول عامه صاری یر گویند قریه ایست در جوار استانبول
علی یار
دهی است از دهستان دیزمار خاوری بخش ورزقان شهرستان اهر کوهستانی و معتدل ۸۸۷ تن سکنه محصول غلات و حبوبات .
دهی است از دهستان دیزمار خاوری بخش ورزقان شهرستان اهر
نیک یار
مشفق . موافق . صمیم . مونس . مشفق

اسم دانیار در اسامی پسرانه و دخترانه

یارا
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: توانایی ، قدرت
یارات
نوع: دخترانه
ریشه اسم: ترکی
معنی:
یارتا
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: همتای یار ، همچون یار
یارعلی
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی , عربی
معنی: یار(فارسی) + علی(عربی) یار و یاور علی(ع)
یارگل
نوع: دخترانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: یاری که چون گل زیباست
یارمحمد
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی , عربی
معنی: یار(فارسی) + محمد(عربی) یار و یاور محمد(ص)
یارناز
نوع: دخترانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: یار زیبا
یارنوش
نوع: دخترانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: یاری که چون عسل شیرین و دلنشین است
یاره
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: یارا ، قدرت
یارور
نوع: پسرانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: یاریگر ، یاور
یاری
نوع: دخترانه
ریشه اسم: فارسی
معنی: کمک ، همراهی
یارین
نوع: دخترانه
ریشه اسم: عبری
معنی: خوشحالی