حِسامالدين : (عربي) ۱- (در قديم) شمشير دين؛ ۲- (اَعلام) ۱) حسامالدین چلبی: [۶۲۲-۶۸۳ قمری] صوفی اهل آسیای صغیر، از تبار ایرانی (مردم ارومیه)، مرید، شاگرد، دوست و جانشین مولوی، که مثنوی مولوی به خواهش و بنام او سروده شده است؛ ۲) حسامالدین خلیل: اتابک لر کوچک [قرن ۷ هجری] که به دست سردار خلیفهي بغداد کشته شد و جسدش را سوزاندند؛ ۳) حسامالدین علی: از شاهان آل شنسب، که نظامی عروضی [در سال ۵۵۰ هجری] چهارمقاله را به نام او نوشته است؛ ۴) حسامالدین عمر: اتابک لر کوچک [۶۹۳ هجری]، که بر اثر مخالفت امیران جایش را به صمصامالدین محمود داد و با او در حکومت شریک شد. در سال ۶۹۵ هجری به فرمان غازان خان کشته شد.