نهاله : (در قديم) نهال، ( نهال.
اسم نهاله در لغت نامه دهخدا
نهاله. [ ن ِ / ن َ ل َ / ل ِ ] (اِ) درخت موزون نورسته. (برهان قاطع). نهال.(جهانگیری ) (رشیدی ). رجوع به نهال شود :
بر نوشته هیچ ننویسد کسی
یا نهاله کارد اندر مغرسی.
مولوی (از جهانگیری ).
|| کمینگاه بود که نخجیربانان در آن جایگاه سازند تا نخجیر نبیند. (لغت فرس اسدی ص ۳۳۰). جائی بود که در کوه کنند نهانی صیادان از برای صید گرفتن تا نخجیر ایشان را نبیند و آن را کمین گاه صیادان خوانند. (اوبهی ). کمین گاه که صیاد از بهر صید در آن پنهان شود. (صحاح الفرس ). شکارگاه. کمین گاه صیاد. (برهان قاطع). به این معنی اصل نهاله گاه است. (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). || شاخه های درخت که صیادان بر آن جامه های کهنه بربندند و بر یک جانب دام بر زمین فروبرند تا جانوران از آن رم کرده به جانب دام آیند. (از برهان ) (از رشیدی ) (از جهانگیری ) (از انجمن آرا). || کمین. (فرهنگ اسدی نسخه ٔ نخجوانی ) (یادداشت مؤلف ) :
تا ز هوای توام به بند و به ناله
عشق تو بر جان من نهاد نهاله.
(لغت فرس اسدی ).
|| شکار. (برهان قاطع). رجوع به نهال و نهالگاه و نهاله گاه شود.
اسم نهاله در فرهنگ فارسی
نهاله
( اسم ) ۱ – کمین صیاد . ۲ – شکار ( نهاله گاه ) .
نهاله جا ی
(اسم) ۱ – کیمنگاه صیاد. ۲ – شکار گاه : (( امیر بشکار ژه رفت… و سخت نیکو شکاری رفت و نشاط کردند بر نهاله جای و شراب خوردند … ))
نهاله گاه
(اسم) ۱ – کمینگاه صیاد. ۲ – شکار گاه : (( وز که ری در نهاله گاه تو رانند ( آیند) روز شکار تو صد هزار شکاری . ))
نهاله گه
( اسم ) ۱ – کمینگاه صیاد. ۲ – شکار گاه (( بکوه برشد و اندر نهاله گه بنشست خدنگ پیش بزه کرده نیم چرخ بچنگ . ))
اسم نهاله در فرهنگ معین
نهاله
(نِ لِ) (اِ.) ۱ – شاخة درخت یا چوبی که شکارچی برای راندن شکار به سوی دام از آن استفاده می کند. ۲ – شکار، صید.
(نَ لَ یا لِ) [ مغ .¿ ] (اِ.) نوعی مالیات یا عوارض (ایلخانان ).
نهاله گاه
( ~.)(اِمر.) شکارگاه، کمینگاه صیاد.
اسم نهاله در فرهنگ فارسی عمید
نهاله
۱. = نهال na(e)hāl
۲. شاخۀ درخت یا چوبی که صیادان به صورت مترسک برای راندن شکار به سوی دام یا شکارگاه درست می کردند.
۳. شکار.
نهاله گاه
۱. جایی که صیاد نهاله را بر زمین نصب کند، نهاله جای.
۲. شکارگاه: نهاله گاه به خوشی چو لاله زاری گشت / ز خون سینهٴ رنگ و ز خون چشم پلنگ (فرخی: ۲۰۷).
۳. کمینگاه.
نهاله گه
= نهاله گاه: به کوه برشد و اندر نهاله گه بنشست / فیلک پیش بزه کرده نیم چرخ به چنگ (فرخی: ۲۰۶).
