عطوفه : (عربي) (مؤنث عَطوف) زنِ مهربان و با عاطفه.
اسم عطوفه در لغت نامه دهخدا
عطوف. [ ع َ ] (ع ص ) مهربان. عاطف. رؤوف. مشفق. گویند: رجل عطوف ؛ یعنی شخص شفوق و نیکوخلق و نیکوکار. (از اقرب الموارد). مهربان. (دهار). || قوس عطوف ؛ کمان که یکی از دو سر آن بر دیگری برگشته باشد. (از اقرب الموارد). || (اِخ ) نامی از نامهای خدای تعالی. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
عطوف. [ ع َ ] (ع ص، اِ) شتر ماده ای که بر پوست شتربچه ٔ پر از کاه مهربانی کند و بر آن شیر دوشند. || مصیده ای که چوب کج داشته باشد. || تیر قمار که مایل باشد بر همه ٔ تیرها و فائزالمرام برآید، و یا تیر بی فایده و بی نقصان، و یا تیر که قمار بار بار رد کنند یا مرة بعد اخری اندازند. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || چادر. ج، عُطف. (منتهی الارب ).
عطوف. [ ع ُ ] (ع مص ) عَطف است در تمام معانی. (از اقرب الموارد). رجوع به عَطف شود.
اسم عطوفه در فرهنگ فارسی
عطوف
میل کردن بسوی چیزی، مهربانی کردن، مهربان، مشفق ونیکوکار
( صفت ) مهربان مشفق .
عطف است در تمام معانی
اسم عطوفه در فرهنگ معین
عطوف
(عَ) [ ع . ] (ص .) مهربان، مشفق .
اسم عطوفه در فرهنگ فارسی عمید
عطوف
مهربان، مشفق، نیکوکار.
۱. میل کردن به سوی چیزی.
۲. مهربانی کردن.