معنی اسم صَهبا

صَهبا :    (عربي) (= صَهباء) (مؤنث اصهب)، ۱- سرخ و سفيد؛ ۲- (در قديم) شراب انگوري، مي.

اسم صهبا در لغت نامه دهخدا

صهبا. [ ص َ ] (ع ص ) صهباء. تأنیث اصهب. || (اِ) فشارده ٔ انگور سپید. (منتهی الارب ). شراب انگوری. شرابی که مایل به سرخی باشد. (غیاث اللغات ). می سرخ. (دهار). || سیکی. (ناظم الاطباء) :
آورد نامه ٔ گل باد صبا به صهبا.
کسائی.
امیرا خسروا شاها همانا عهد کردستی
که گنجی را برافشانی چو بر کف برنهی صهبا.
فرخی.
گاه آن آمد که عاشق برزند لختی نفس
روز آن آمد که تایب رای زی صهباکند.
منوچهری.
جز نام ندانی ازو ازیرا
کت مغز پر است از بخار صهبا.
ناصرخسرو.
تو بادی شادمان دایم مبادا هرگزت خالی
نه گوش از نغمه ٔ رود و نه دست از ساغر صهبا.
مسعودسعد.
در ساغر آن صهبانگر در کشتی آن دریا نگر
بر خشک تر صحرا نگر کشتی به رفتار آمده.
خاقانی.
طرب لعل تو می را برسانید به کام
جان شیرین بلب ساغر صهبا آورد.
سلمان ساوجی.
چنان بزد ره اسلام غمزه ٔ ساقی
که اجتناب ز صهبا مگرصهیب کند.
حافظ.
صهبا. [ ص َ ] (اِخ ) نام وی آقا تقی فرزند ملا یداﷲ است. لطفعلی بیک آذر آرد: اجداد او از ولایت دماوند آمده در قم ساکن شدند و صهبا در قم متولد شد و تا سن سی سالگی در آنجا بود و متجاوز از بیست سال در اصفهان بسر برد. نسبت شاگردی به مرحوم میر مشتاق دارد… آخرالامر در شیراز درگذشت. صباحی ماده تاریخی برای سال مرگ او سروده است :
کلک صباحیش زد نقش از برای تاریخ
دائم بود ز کوثر لبریز جام صهبا.
از اوست :
شادم به اسیری که بجز کنج قفس نیست
جائی که توان برد سری زیر پر آنجا.
منشین بخلوتی که خوری باده با رقیب
چون از خودی تو بی خبر و از خدا رقیب.
(آتشکده ٔ آذر چ زوار ص ۴۰۲).
رجوع به مجمع الفصحاء ج ۲ ص ۳۳۰ شود.
صهبا. [ ص َ] (اِخ ) جواد مجدزاده. (۱۳۲۶-۱۳۶۴ هَ. ق.). ملقب به صهبا. مدیر ابنیه ٔ تاریخی اصفهان و یزد و کرمان و جوانی فاضل و هنرمند و خوش قریحه و شاعر بود، وی پسر مرحوم شیخ احمد مجدالاسلام کرمانی مدیر روزنامه های مشهور ندای وطن و کشکول و محاکمات (متوفی رمضان ۱۳۴۱ هَ. ق.) است که پس از تکمیل تحصیل در تهران ابتدا به سرپرستی کاوشهای تاریخی شهر شاپور گازرون، سپس بریاست ابنیه ٔ تاریخی اصفهان و یزد و کرمان منصوب گردید. مرحوم صهبا در دوره ٔ تصدی این مقام در تعمیر ابنیه ٔ تاریخی شهرهای فوق بخصوص اصفهان جهد بسیار بخرج داد مخصوصاً تعمیر گنبد مدرسه ٔ چهارباغ و مسجد شاه و قسمتهای مختلف مسجد جامع اصفهان از خدمات عمده ٔ اوست. وفات صهبا در تاریخ نهم جمادی الاخره سنه ٔ ۱۳۶۴ هَ. ق./ سی ویکم اردی بهشت ۱۳۲۴ هَ. ش. در اصفهان رخ داد ونعش آن مرحوم را بنابه وصیت خود او در جنب مزار بابارکن الدین در تخت فولاد اصفهان به خاک سپردند. صهبا در آخر عمر در اصفهان به نشر روزنامه ای ادبی و تاریخی به نام «سرنوشت » اشتغال داشت. (وفیات معاصرین بقلم محمد قزوینی مجله ٔ یادگار سال پنجم شماره ٔ ۴ و ۵).

اسم صهبا در فرهنگ فارسی

صهبا
قمشه یی آقا محمد رضا دانشمند مدرس کتب عرفانی ( ف. تهران ۱۳٠۶ ه.ق .). وی از قمشه اصفهان و مردی زیرک بود. حکمت کلام را نزد حاجی محمد جعفر لاریجانی و میرزا حسن نوری فرا گرفت و در عرفان شاگرد حاجی سید رضی بود و از شاگردانش صفای اصفهانی شاعر معروف است . از اوست : حواشی بر کتاب اسفار اربعه صدرالدین شیرازی حواشی بر شرح فصوص الحکم قیصری رساله در موضوع الخلافه الکبری رساله در موضوع العلم ( دو رساله اخیر در پایان رساله الجمع بین الرایین فارابی در تهران بچاپ رسیده است ) وی بر سبیل تفنن اشعار عرفانی می سروده .
۱ – ( صفت ) مونث اصهب سرخ و سفید . ۲ – ( اسم ) شراب انگوری می .
جواد مجد زاده ملقب به صهبا مدیر ابنیه تاریخی تاریخی اصفهان و یزد و کرمان جوانی شاعر فاضل و هنرمند و خوش قریحه بود
ساغر صهبا
یک پیاله شراب سرخ

اسم صهبا در فرهنگ فارسی عمید

صهبا
شراب انگوری مایل به سرخی.

اسم صهبا در اسامی پسرانه و دخترانه

صهبا
نوع: دخترانه
ریشه اسم: عربی
معنی: (تلفظ: sahbā) (عربی) (= صَهباء) (مؤنث اصهب )، به معنی سرخ و سفید، (در قدیم) شراب انگوری، می – شرابی که مایل به سرخی باشد، شراب انگوری